Η κινηματογραφική ιστορία είναι γεμάτη από κακές διασκευές καλών βιβλίων. Σκεφτείτε την Ντακότα Τζόνσον ως Αν Έλιοτ στο Persuasion ή το Hobbit. Ή ακόμα και η κινηματογραφική εκδοχή του The Girl on the Train, η οποία μετέφερε άσκοπα τη δράση στις ΗΠΑ και προσπάθησε να κάνει τους θεατές να πιστέψουν ότι η Emily Blunt ήταν αλκοολική κάνοντας το δέρμα της να φαίνεται λίγο κόκκινο.

Τα παραπάνω είναι περιπτώσεις που μπορούν να οδηγήσουν τους αναγνώστες να δηλώσουν ότι τα βιβλία είναι πάντα μα πάντα καλύτερο από την ταινία. Στο χαρτί υπάρχει χώρος για να σκιαγραφηθούν σωστά οι χαρακτήρες και να μπορέσουν οι αναγνώστες να κατανοήσουν πλήρως τις αδυναμίες και τα κίνητρά τους. Συχνά, έχουν μια χαρακτηριστική εσωτερική φωνή που απλά δεν λειτουργεί στη μεγάλη οθόνη.

Αλλά υπάρχουν μερικές ταινίες που καταφέρνουν να ανατρέψουν αυτήν την τάση, είτε χτίζοντας πάνω σε ένα ήδη εντυπωσιακό υλικό είτε απλά παίρνοντας κάτι που είναι λίγο βαρετό και στη συνέχεια διαμορφώνοντας εκ νέου την ιστορία, προσθέτοντας καλύτερους χαρακτήρες ή παίζοντας με τις εικόνες και τους διαλόγους.

Ακολουθούν επτά ταινίες που είναι αναμφισβήτητα πιο καλές από τα βιβλία στα οποία στηρίχτηκαν:

The Godfather

Όταν κυκλοφόρησε το βιβλίο, έγινε μπεστ σέλερ και ο Mario Puzzo μπόρεσε επιτέλους να ξεπληρώσει τα χρέη του. Οι παραγωγοί της Paramount σχεδίαζαν να γυρίσουν μια γκανγκστερική ταινία, αλλά ο σκηνοθέτης Φράνσις Φορντ Κόπολα πάλεψε να την κάνει κάτι καλύτερο. Επέμεινε να το γυρίσει στην τοποθεσία του βιβλίου, να διατηρήσει το σκηνικό της περιόδου του μυθιστορήματος, να περικόψει κάποιες δευτερεύουσες πλοκές και να βελτιώσει τη σχέση του Don Vito Corleone, του ηλικιωμένου οικογενειάρχη που υποδύεται ο Marlon Brando, και του νεαρού διαδόχου του Michael (Al Pacino). Οι δημιουργικές του αποφάσεις απέδωσαν καρπούς. Η τριλογία του θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του κινηματογράφου.

Forrest Gump

Το Forrest Gump είναι ένα συγκινητικό έπος, όπως και να το κάνουμε. Το βιβλίο στο οποίο βασίστηκε; Οχι και τόσο. Σε αυτή την ακανόνιστη ιστορία του Winston Groom, ο Forrest είναι ένας πολύ λιγότερο αξιαγάπητος χαρακτήρας, η αγαπημένη του Jenny (που στην ταινία υποδύεται η Robin Wright) σχεδόν δεν σκιαγραφείται καν και υπάρχει άφθονος ρατσισμός όταν ο ήρωάς μας συλλαμβάνεται από μια φυλή κανιβάλων στη Νέα Γουινέα. Ακόμη υπάρχει μια παράξενη παράλληλη πλοκή, όπου ο Forrest πηγαίνει στο διάστημα με έναν πίθηκο που ονομάζεται Sue. Ακόμη και ο Τομ Χανκς θα δυσκολευόταν να το μεταφέρει αυτό στην οθόνη.

Blade Runner

Ο συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας Philip K. Dick ήταν καχύποπτος όταν έμαθε ότι ο Ridley Scott έκανε μια ταινία βασισμένη στο μυθιστόρημά του «Do Androids Dream of Electric Sheep». Αλλά το έργο του Scott, με πρωταγωνιστή τον Χάρισον Φορντ ως Ρικ Ντέκαρντ, έναν πρώην αστυνομικό που επωμίζεται το κυνήγι «ρομπότ» ή τεχνητά κατασκευασμένων ανθρώπων, θα ξεπερνούσε κατά πολύ τις προσδοκίες του, διευρύνοντας τον κόσμο του μυθιστορήματος σε μια τρομακτική δυστοπία εμβληματικής αισθητικής.

The Devil Wears Prada

Το μυθιστόρημα της Lauren Weisberger, βασισμένο στη θητεία της συγγραφέα ως συντάκτρια στην Vogue, έκανε θραύση όταν κυκλοφόρησε το 2003. Το λευκό του εξώφυλλο με μία δεσπόζουσα κόκκινη γόβα στιλέτο, ήταν ένα κλασικό θέαμα στις ξαπλώστρες δίπλα στην πισίνα στις αρχές των 90s. Είναι ένα αρκετά καλό ανάγνωσμα αλλά έκτοτε έχει ξεπεραστεί από την λαμπρή κινηματογραφική μεταφορά του 2006, με πρωταγωνίστρια την ανυπέρβλητη Μέριλ Στριπ.

Casino Royale

Ο Ντάνιελ Κρεγκ έκανε το ντεμπούτο του για τον Τζέιμς Μποντ στην προσαρμογή του 2006, η οποία παίρνει μερικές ελευθερίες με παράπλευρες πλοκές και τοποθεσίες, αλλά διατηρεί τη δραματική καρδιά της ιστορίας του Φλέμινγκ: μία μεταφορά που ξεπερνάει κατά πολύ την ιστορία στο χαρτί.

Jaws

Ο Σπίλμπεργκ προσέλαβε τον σεναριογράφο Καρλ Γκότλιμπ για να ξαναγράψει το σενάριο, και το αποτέλεσμα είναι αυτό που όλοι γνωρίζουμε.

Jurassic Park

Ο Μάικλ Κράιτον εμβαθύνει στη γενετική και τη θεωρία του χάους, ο Σπίλμπεργκ όμως έβγαλε πολλή από την πυκνή έρευνα, απλοποίησε λίγο την αφήγηση και το έκανε πολύ πιο αισιόδοξο για τους θεατές. Αλλά το μεγαλύτερο ατού της ταινίας είναι τα γραφικά της. Το να διαβάζεις για ένα μάτσο μοχθηρών προϊστορικών τεράτων ή για έναν μεγαλοπρεπή βροντόσαυρο είναι καλό, αλλά το να τους βλέπεις στην οθόνη – ειδικά στη δεκαετία του ’90, όταν το CGI δεν υπήρχε – ήταν συγκλονιστικό.