Μπορεί να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στην Κεντροαριστερά ο Αλέξης Τσίπρας; Μπορεί, όπως ευελπιστούν οι υποστηρικτές αλλά και το περιβάλλον του να ηγηθεί ενός ενιαίου σχήματος των προοδευτικών δυνάμεων και να επανέλθει στην διακυβέρνηση της χώρας θριαμβευτής και δικαιωμένος; Στην πολιτική όλα γίνονται. Αυτό που δεν γίνεται είναι να παραγραφεί η πρόσφατη ιστορία αυτής της χώρας. Να εμφανιστούν ως πραγματικότητα, γιατί μια τέτοια προσπάθεια φαίνεται να βρίσκεται σε εξέλιξη, δύο μύθοι, δύο παραμύθια.

O πρώτος μύθος είναι ότι κάποτε, στην Ελλάδα, υπήρξε μια κυβέρνηση της Αριστεράς με Πρωθυπουργό τον κ. Τσίπρα. Για την ακρίβεια είναι ένα παραμύθι που σκοντάφτει στον …δράκο του. Ποιος είναι ο δράκος; Ο Πάνος Καμμένος! Δεν υπήρξε ποτέ στην Ελλάδα κυβέρνηση της Αριστεράς. Την περίοδο 2015-2019 είχαμε συγκυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ενός αριστερού ριζοσπαστικού κόμματος με τους ΑΝΕΛ ένα κόμμα που κινούνταν στα όρια της ακροδεξιάς, εκφράζοντας εθνικιστικές, ξενοφοβικές και ομοφοβικές απόψεις. Υπήρξε ένα πάντρεμα του αριστερού με τον ακροδεξιό λαϊκισμό. Όταν ο γάμος σχόλασε ο κ. Τσίπρας σχημάτισε κυβέρνηση με κάτι γυρολόγους που έχουν εξαφανιστεί από τον πολιτικό χάρτη.

Το επιχείρημα του μύθου είναι ότι ο Καμμένος δεν ήταν επιλογή αλλά ανάγκη. Έπρεπε να σχηματιστεί, τον Ιανουάριο του 2015, μια αντιμνημονιακή κυβέρνηση. Ας το δεχθούμε. Αλλά αυτή η αντιμνημονιακή ανάγκη δεν υπήρχε τον Σεπτέμβριο του 2015, όταν ο κ. Τσίπρας υπέγραψε το τρίτο μνημόνιο αποφασισμένος να το εφαρμόσει πιστά. Ο Καμμένος τότε ήταν επιλογή. Γιατί, κατά τον κ. Τσίπρα, ο κ. Καμμένος δεν ήταν ένας ακροδεξιός πολιτικός, όπως έλεγαν η Φώφη Γεννηματά και ο Σταύρος Θεοδωράκης. Ήταν ένας ντόμπρος, κεντροδεξιός πολιτικός. Με αυτά και με αυτά, εκτός των άλλων, με τον Καμμένο ζήσαμε κορυφαίες στιγμές όπως η τέλεση τρισάγιου για τους Σαλαμινομάχους! Το ότι οι αρχαίοι ημών πρόγονοι ουδεμία σχέση είχαν με τα θυμιατά, καθώς ήταν δωδεκαθεϊστές, λίγη σημασία έχει. Τι έχουν δει, Θεέ μου, τα μάτια μας!

Με βάση τον πρώτο μύθο επιχειρείται να στηθεί και ένας δεύτερος. Ότι ο κ. Τσίπρας, είναι μετανιωμένος και πιο ώριμος. Με πιο σταθερές απόψεις. Δεν είναι ο πολιτικός που όταν κυβερνούσε με τον Καμμένο και έκλεινε το μάτι στον Κ. Καραμανλή έλεγε ότι για την χρεοκοπία της χώρας έφταιγε το ΠαΣοΚ. Και που αργότερα, όταν με την απλή αναλογική ήθελε προοδευτικές συγκλίσεις, υποστήριζε ότι για την χρεοκοπία της χώρας έφταιγε η ΝΔ. Ότι δεν ισχύει η διαπίστωση του Ευάγγελου Βενιζέλου. ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ αξιακά και πολιτικά, δεν είναι σε στερεά κατάσταση». Ότι «προσλαμβάνει το σχήμα του δοχείου, στο οποίο κάθε φορά εισέρχεται».

Σε αυτή ακριβώς τη φάση βρισκόμαστε και σήμερα. Το δοχείο άλλαξε. Για να χωρέσει ο δεύτερος μύθος. Που εμφανίζει τον κ. Τσίπρα ως το πρόσωπο που μπορεί να αναλάβει πρωτοβουλίες για την ανασύνθεση της κεντροαριστεράς γιατί, λέει, τυγχάνει της αποδοχής της βάσης του χώρου. Δεν λέω ότι στην πολιτική δεν υπάρχει άφεση αμαρτιών. Ότι δεν δίνονται συγχωροχάρτια. «Ουδείς αναμάρτητος» όπως είπε και ο κ. Σαμαράς όταν χρειάστηκε να περάσει από τα Ζάππεια και τον αντιμνημονιακό αγώνα στην πραγματικότητα της διακυβέρνησης μιας χώρας υπό χρεοκοπία.

Αλλά για ποια αποδοχή και ποιες πρωτοβουλίες μιλάμε; Η τελευταία πρωτοβουλία του κ. Τσίπρα ήταν να αμφισβητήσει τον κ. Κασσελάκη. Έχασε μεγαλοπρεπώς. Και έδειξε τα όρια της αποδοχής του, όχι στη βάση της ευρύτερης κεντροαριστεράς αλλά στη βάση του κόμματος που, κάποτε, ότι έλεγε θεωρούνταν Ευαγγέλιο. Να μην μακρυγορούμε. Ο κ. Τσίπρας μοιάζει πιο πολύ να κομμάτι μιας αριστεράς που θέλουμε να ξεχάσουμε και όχι μιας κεντροαριστεράς που μπορεί να υποσχεθεί το μέλλον. Η ζωή προχωρά μπροστά και είναι και σκληρή. Και η προσωπική αγωνία του κ. Τσίπρα για ένα ρόλο στην πολιτική δεν αφορά ένα χώρο που ζητά να ξαναβρεί ένα νέο δρόμο προς τη διακυβέρνηση με νέα πρόσωπα. Το παλιό έχει πεθάνει.