Μακριά από τα λουλούδια, μακριά από τα μαγαζιά που διοργανώνουν βραδιές για γυναίκες, μακριά από τους απονευρωμένους εθιμοτυπικούς λόγους των πολιτικών αξιωματούχων, μακριά από τη ροζ εμπορευματοποίηση, την υποκρισία και την καπήλευση, η 8η Μάρτη ήταν και παραμένει μια ημέρα διεκδίκησης των γυναικών, ένα ημερολογιακό σημείο που συγχωνεύεται η ιστορική μνήμη των αγώνων με τη σημερινή επιτακτικότητα για την εξάλειψη των διακρίσεων, της ανισότητας, των στερεοτύπων, της καταπίεσης και της βίας.  Αν είναι, λοιπόν, κρίσιμο και σημαντικό να μιλάμε ασταμάτητα, άλλοτε θυμωμένα και άλλοτε τρυφερά για τα δικαιώματα των γυναικών γιατί αφορούν στις ίδιες μας τις ζωές, κι αν αναγνωρίζουμε πως αυτές είναι συνδεδεμένες, πως εμπνεόμαστε η μια από την άλλην, πως πονάμε η μια την άλλην, στηρίζουμε η μια την άλλην, τότε θα πρέπει στη φετινή 8η Μάρτη να ενώσουμε τη δική μας φωνή μ’ εκείνη των γυναικών που δεν ακούγονται, που υποφέρουν, βασανίζονται και σκοτώνονται σε μια επονείδιστη συνθήκη διεθνούς σιωπής, με τις Παλαιστίνιες γυναίκες, θηλυκότητες και ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα που βιώνουν μια τρομερή καταστροφή εν μέσω πολέμου.

Οι γυναίκες στα παλαιστινιακά εδάφη υφίστανται εδώ και δεκαετίες τον περιορισμό και την παραβίαση των δικαιωμάτων τους. Ωστόσο, η σφαγή που εξελίσσεται από τις 7 Οκτώβρη πλήττει πρώτα και κύρια γυναίκες και παιδιά. Ο ίδιος ο Υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ παραδέχτηκε πως 25.000 γυναίκες και παιδιά έχουν σκοτωθεί από τις ισραηλινές επιθέσεις. Σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ για τις γυναίκες, δύο μητέρες σκοτώνονται ανά μια ώρα στη Γάζα. Πρόκειται για μια αδιανόητη στατιστική που θα έπρεπε από μόνη της να ενεργοποιήσει τη διεθνή κοινότητα να λάβει άμεσες και αποφασιστικές πρωτοβουλίες για την κατάπαυση του πυρός, κάτι που δυστυχώς δε συμβαίνει. Το μαζικό έγκλημα αφανισμού που συντελείται στην Παλαιστίνη είναι εφικτό στο έδαφος της παγερής αδιαφορίας των δυτικών κυβερνήσεων, πολλές από τις οποίες σήμερα θα φιλοτεχνήσουν ένα φιλελεύθερο προφίλ στέλνοντας επετειακά μηνύματα για την 8η Μάρτη, το οποίο δεν αποδεικνύεται τίποτα παραπάνω από ένα άδειο κέλυφος.

Η Carol Sansour είναι Παλαιστίνια ποιήτρια και διευθύντρια του Φεστιβάλ Παλαιστινιακού Κινηματογράφου της Αθήνας. Οι μέρες είναι βαριές για την ίδια, όπως και για όλα τα άτομα από την Παλαιστίνη που ζουν ξεριζωμένα και διασκορπισμένα. Οι άνθρωποι τους είτε χάνονται, είτε κινδυνεύουν κάθε λεπτό κι έτσι καινούργια στρώματα οδύνης προστίθενται σε πληγές που έμειναν ανεπούλωτες. 

«Οι απελπιστικές εικόνες από τη Γάζα και τα νέα που μαθαίνω από την οικογένεια και τους φίλους μου που ζουν στην Παλαιστίνη, μου επαναφέρουν τις επώδυνες μνήμες της παιδικής μου ηλικίας. Θυμάμαι την κενή θέση στην τάξη του σχολείου μου με τη φωτογραφία του συμμαθητή μας – η ζωή του κόπηκε από τις κατοχικές ισραηλινές δυνάμεις κατά τη διάρκεια της πρώτης Ιντιφάντα. Η εισβολή στη Βηθλεέμ με γιγάντια στρατιωτικά οχήματα, οι αρπαγές γης, η βαρβαρότητα που χρησιμοποιήθηκε είναι μια ζωντανή ανάμνηση για μένα. Γεννήθηκα και μεγάλωσα σ’ αυτό το μέρος που αποκαλείται «ιερό» (εκεί που γεννήθηκε ο Ιησούς) αλλά σ’ αυτά τα 52 χρόνια που βρίσκομαι στον πλανήτη δεν έχει περάσει ούτε μια μέρα χωρίς οι αποικιοκράτες να προσπαθούν να μας εξοντώσουν. Στον σχεδιασμό τους για ένα αμιγώς εβραϊκό κράτος χωρίς παλαιστινιακό πληθυσμό, το αποικιοκρατικό κράτος του Ισραήλ εδώ και 75 χρόνια και 150 μέρες έχει μετατρέψει τη γη μας σ’ ένα θέατρο πολέμου κουρελιάζοντας κάθε έννοια ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Όλα αυτά με εξοργίζουν και ταυτόχρονα με πεισμώνουν πιο πολύ για τον αγώνα για ελευθερία.

Πως ορίζονται αλήθεια τα ανθρώπινα δικαιώματα; Γιατί τους τελευταίους πέντε μήνες βλέπουμε να χρησιμοποιούνται διπλά κριτήρια για το νόημα των λέξεων. Στην πατρίδα μου, άνδρες, γυναίκες, παιδιά αντιμετωπίζουν διαρκώς ταπεινώσεις, βασανισμούς, τραυματισμούς και θάνατο. Μπορούμε αυτά να τα κατανοήσουμε ως παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Η σκληρή αλήθεια είναι πως η απάντηση εξαρτάται από την οπτική γωνία.  Οι Παλαιστίνιες γυναίκες αγωνιούν και υποφέρουν. Το να είσαι Παλαιστίνια στη Γάζα μεταφράζεται στη συντριπτική πιθανότητα να έχεις χάσει όλα σου τα υπάρχοντα, ακόμα και το ίδιο σου το σπίτι. Μεταφράζεται επίσης στη σπαρακτική πιθανότητα να έχεις έναν σύντροφο, ένα γιο, μια κόρη, ένα αδερφό ή μια αδερφή, ένα πατέρα σκοτωμένο από τις ισραηλινές δυνάμεις ή κρατούμενο. Καθημερινότητα για τις Παλαιστίνιες γυναίκες σημαίνει να επιβιώνεις με ένα γεύμα την ημέρα, χωρίς σκεύη και πόρους μαγειρικής, χωρίς καν επαρκές και πόσιμο νερό. Σημαίνει να μην έχεις σερβιέτες και να στερείσαι την πρόσβαση ακόμα και το καθαρό νερό. Κάποιες έχουν καταφύγει στην πρακτική της λήψης αντισυλληπτικών χαπιών για να μην έχουν περίοδο, αφού δε μπορούν να καλύψουν στοιχειώδεις ανάγκες υγιεινής. Σημαίνει ότι πρέπει να περιμένεις μια ώρα ή και περισσότερο σε ουρές για να χρησιμοποιήσεις την τουαλέτα. Υπάρχει κίνδυνος να χρειαστεί να γεννήσουν σε συνθήκες απομόνωσης και σκοταδιού σ’ ένα κρύο πάτωμα. Και εξαιτίας όλων αυτών μπορεί να μην έχουν γάλα να ταΐσουν το νεογέννητο αυξάνοντας την πιθανότητα βρεφικής θνησιμότητας. Το να είσαι γυναίκα στην Παλαιστίνη σημαίνει να φοβάσαι και να θρηνείς στη σιωπή και να παλεύεις να επιβιώσεις κόντρα σε όλες τις πιθανότητες. Οπότε ναι, μιλώντας για Παλαιστίνιες γυναίκες τους έχει αφαιρεθεί το ίδιο το δικαίωμα στη ζωή».

Αυτά που υποστηρίζει η Carol επιβεβαιώνονται πλήρως από τα στοιχεία που έχουν δώσει στη δημοσιότητα διεθνείς οργανισμοί. Στη Γάζα υπάρχουν 50.000 γυναίκες σε εγκυμοσύνη, εκ των οποίων το 40% χαρακτηρίζονται ως υψηλού κινδύνου. Ήδη από τις πρώτες εβδομάδες του πολέμου καταγράφηκε αύξηση των αποβολών και της νεογνικής θνησιμότητας κατά 20%. Με δεδομένο πως το υγειονομικό σύστημα της Γάζας έχει καταρρεύσει, αφού αποτέλεσε στόχο των ισραηλινών δυνάμεων, οι έγκυες και οι επίτοκες δε έχουν πρόσβαση στην ιατρική φροντίδα.

«Φανταστείτε ότι στη Γάζα ζουν 50.000 γυναίκες σε εγκυμοσύνη, από τις οποίες κάποιες γέννησαν πρόωρα, κάποιες έχουν πάθει επίμονες αιμορραγίες και κάποιες χρειάστηκαν υστερεκτομή, κάποιες χρειάστηκαν επείγουσα καισαρική, κάποιες ακρωτηριάστηκαν στα χέρια και στα πόδια χωρίς νάρκωση. Αυτά δε συμβαίνουν πουθενά στον κόσμο. Έχουμε ανάγκη να ανοίξουν οι διάδρομοι ανθρωπιστικής βοήθειας» ανέφερε μεταξύ άλλων η Νάντα Τοαίρ, Πρόεδρος Ένωσης Επιτροπών Δράσης Γυναικών στην Παλαιστίνη, Δυτική Όχθη στο βίντεο που έστειλε πρόσφατα σε εκδήλωση φεμινιστικών συλλογικοτήτων. Και μετά τη γέννα καλούνται να ζήσουν σε πρόχειρους καταυλισμούς, χωρίς επαρκή τροφή και χωρίς πόσιμο και καθαρό νερό. Έτσι αρκετές δε μπορούν ούτε να τραφούν οι ίδιες σωστά, ούτε να θηλάσουν και να ταΐσουν τα νεογέννητα μωρά τους και γενικά να εκπληρώσουν ούτε τις πιο επείγουσες ανάγκες. Σε άρθρο στον guardian αναφέρονται περιπτώσεις βρεφών που δεν ήταν εφικτό οι μητέρες τους να τα πλύνουν καθόλου. Γενικότερα το κομμάτι της υγιεινής είναι μεγάλο πρόβλημα για τις Παλαιστίνιες, αφενός γιατί στερούνται βασικά είδη όπως τα προϊόντα περιόδου, αφετέρου γιατί ζουν σε συνθήκες αφόρητου συνωστισμού όπου αντιστοιχεί μια ντουζιέρα για 2000 άτομα και μια τουαλέτα για 500 άτομα. 

Η Κατερίνα Σεργίδου είναι μέλος της φεμινιστικής συλλογικότητας Συνέλευση 8 Μάρτη, μέλος της κολεκτίβας decolonizehellas και ερευνήτρια σπουδών φύλου και φεμινισμού στο Πανεπιστήμιο της Χώρας των Βάσκων και το Πάντειο Πανεπιστήμιο. Συμμετέχει ενεργά στις εκδηλώσεις αλληλεγγύης στις Παλαιστίνιες γυναίκες:

«Οι συνθήκες ζωής στην κατεχόμενη Παλαιστίνη για γυναίκες, θηλυκότητες και ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα είναι αβίωτη εδώ και δεκαετίες. Βιασμοί, κακοποιήσεις, ανεργία, φυλακίσεις και ευνουχισμοί, αποκλεισμός από ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, αυτά είναι μόνο κάποια από τα μαρτύρια που αντιμετωπίζουν οι Παλαιστίνιες. Ωστόσο η γενοκτονία που εξελίσσεται τους τελευταίους μήνες, φέρνει στην επιφάνεια με τον πιο δραματικό τρόπο τι σημαίνει να είσαι γυναίκα ή/και λοατκι άτομο σε εμπόλεμη ζώνη και μάλιστα υπό το σιωπηλό βλέμμα και την υποστήριξη της Δύσης. Στην Παλαιστίνη αυτές τις μέρες οι άνθρωποι είτε πεθαίνουν, είτε λιμοκτονούν. Ή και τα δύο. Σε μια φεμινιστική εκδήλωση που οργανώσαμε τον Γενάρη στην Νομική ακούσαμε από τις ίδιες τις Παλαιστίνιες ποια ακριβώς είναι η κατάσταση στην Γάζα αλλά και στην Δυτική Όχθη. Ιδιαίτερα οι γυναίκες και τα ΛΟΑΤΚΙ+άτομα ζουν μια κόλαση, οι γυναίκες που γεννούν φέρνουν τα παιδιά τους μέσα στα χαλάσματα,  οι γονείς γράφουν τα ονόματα τους στα χέρια των παιδιών τους  ώστε να αναγνωριστούν εάν χαθούν. Οι γυναίκες  δεν έχουν βασικά είδη υγιεινής για παράδειγμα δεν έχουν σερβιέτες, δεν έχουν επαρκή τροφή για τις ίδιες και τα παιδιά τους, δεν έχουν πρόσβαση σε φάρμακα. Τα βάσανα που αντιμετωπίζουν οι εγκυμονούσες είναι αδιανόητα. Καταλαβαίνουμε ότι το να πάνε στο γιατρό για να κάνουν μια απλή γυναικολογική εξέταση δεν ήταν ποτέ εύκολο γιατί έπρεπε να περάσουν checkpoints και να υποστούν διάφορες ταπεινώσεις. Μια υπουργός του Ισραήλ πριν από κάποια χρόνια έλεγε πως οι Παλαιστίνιες γεννούν φίδια, παρακινώντας τους στρατιώτες να τις πυροβολούν στην κοιλιά προκειμένου να μειωθεί ο πληθυσμός. Τώρα οι γυναίκες αν σταθούν τυχερές γεννούν μέσα στα χαλάσματα. Αντίστοιχα αβίωτη ήταν και είναι η ζωή για τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα που υφίστανται, εξευτελισμούς, ευνουχισμούς, βιασμούς, που αποχωρίζονται τα υποστηρικτικά τους δίκτυα και που στερούνται όσα είχαν κατορθώσει να κερδίσουν μέσα από τις ελάχιστες δομές που λειτουργούσαν για αυτά. 

Αδιαμφισβήτητα, στην περίπτωση των παλαιστινίων γυναικών οι παρενοχλήσεις και οι βιασμοί είναι ένα ακόμα όπλο των ισραηλινών για να αποικίσουν όχι μόνο γη αλλά και τα θηλυκά σώματα. Άλλωστε σε καιρούς πολέμου οι μαζικοί βιασμοί και οι γυναικοκτονίες ανέκαθεν αποτελούσαν όπλα υποταγής των αποικιοκρατών. Κάτι όμως που είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό είναι ότι τα προηγούμενα χρόνια παλαιστίνιες φεμινίστριες έχουν καταγράψει περιπτώσεις γυναικών που προσπαθούσαν να ξεφύγουν από κακοποιητικά περιβάλλοντα και οι ισραηλινoί στρατιώτες αφού τις κακοποιούσαν εκ νέου τις εμπόδιζαν να συνεχίσουν το ταξίδι τους». 

Η σεξουαλική βία αποτελεί ίσως την πιο αθέατη όψη των εμπόλεμων διενέξεων. Αποτελεί στην πραγματικότητα ένα ακόμα όπλο πολέμου πάνω στα γυναικεία σώματα. Πριν από λίγες ημέρες ειδικοί εμπειρογνώμονες του ΟΗΕ συνέταξαν μια αναφορά, εκπέμποντας σήματα επαγρύπνησης και ανησυχίας για διάφορες μορφές σεξουαλικής κακοποίησης και παραβίασης που υφίστανται θηλυκότητες στην Παλαιστίνη από τις ισραηλινές δυνάμεις. Οι εμπειρογνώμονες εκφράζουν τον αποτροπιασμό τους σε σχέση με τις αναφορές για εκτελέσεις παλαιστίνων γυναικών και κοριτσιών σε μέρη που αναζητούσαν καταφύγιο, επιδεικνύοντας λευκά μαντήλια από τον ισραηλινό στρατό. Παρακάτω υπογραμμίζουν πως αρκετές Παλαιστίνιες, μεταξύ των οποίων ακτιβίστριες υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δημοσιογράφοι και εργαζόμενες στον ανθρωπιστικό τομέα, κρατούνται αυθαίρετα και υφίστανται εξευτελιστικές συμπεριφορές, καθώς τους αρνούνται την πρόσβαση σε προϊόντα περιόδου, τρόφιμα και φάρμακα, κάνοντας ειδική μνεία στην περίπτωση Παλαιστίνιας που την οδήγησαν σε κλουβί μέσα στη βροχή και στο κρύο. Ως προς το κομμάτι της σεξουαλικής βίας σημειώνουν πως έχουν δεχτεί πλήθος καταγγελιών για Παλαιστίνιες που απήχθησαν από τις ισραηλινές δυνάμεις και υπέστησαν πρακτικές που ταυτοποιούνται ως βασανιστήρια, όπως το να τους αφαιρούνται να ρούχα και να γίνεται σωματικός έλεγχος από άνδρες, δύο γυναίκες κατήγγειλαν ότι τις βίασαν και πολλές ότι απειλήθηκαν με βιασμό. Παλαιστίνιες κρατούμενες, επίσης, διαπομπεύτηκαν από τον ισραηλινό στρατό που τις φωτογράφησε σε ντροπιαστικές συνθήκες και ανήρτησε τις φωτογραφίες τους στο διαδίκτυο. Προφανώς όλα αυτά τσαλαπατούν αρκετές διατάξεις του διεθνούς δικαίου και των διεθνών συμβάσεων και ως εκ τούτου τονίζεται η ανάγκη για ενδελεχή και ανεξάρτητη έρευνα για τα εγκλήματα που έχει διαπράξει ο ισραηλινός στρατός.

«Οι ισραηλινές αποικιακές δυνάμεις ασκούν συστηματικά έμφυλη βία στις Παλαιστίνιες γυναίκες, χρησιμοποιώντας τα σώματα τους ως ένα ακόμα όπλο τρομοκράτησης, για να ενταλλάξουν φόβο στον παλαιστινιακό πληθυσμό και να εγκαθιδρύσουν τη δική τους κυριαρχία. Πρόκειται για μορφές βίας που επεκτείνονται και στους κρατούμενους, απειλώντας τους ότι θα βιάσουν τις μητέρες, τις συζύγους ή τις κόρες τους αν δεν συνεργαστούν. Οι ανησυχητικά πολλές περιπτώσεις σεξουαλικών παραβιάσεων και βιασμών παλαιστίνιων γυναικών που αιχμαλωτίστηκαν και φυλακίστηκαν από τις ισραηλινές δυνάμεις κατοχής, υπογραμμίζουν τη βάναυση φύση αυτού του καταπιεστικού συστήματος. Υπάρχουν τεκμηριώσεις γι’ αυτές τις υποθέσεις ήδη από την περίοδο της Νάκμπα κι έχουμε έναν αυξανόμενο αριθμό νέων αναφορών στην τρέχουσα πολεμική σύγκρουση. Είναι κρίσιμο εδώ να αναγνωρίσουμε πως και Παλαιστίνιοι άνδρες έχουν πέσει θύματα σεξουαλικής κακοποίησης και βιασμού. Το επιτακτικό ερώτημα, λοιπόν, που προκύπτει είναι ποιος θα νοιαστεί και θα μιλήσει γι’ αυτές τις φρικαλεότητες που διαπράττει το κράτος του Ισραήλ όταν το ίδιο έχει τεθεί υπεράνω νόμων και συμβάσεων; Απαιτείται συλλογική απάντηση και διεκδίκηση λογοδοσίας και δικαιοσύνης, για να σπάσει η σιωπή και να υπερασπιστεί η ανθρώπινη αξιοπρέπεια», λέει η Carol Sansour

Το οξύμωρο είναι πως το κράτος του Ισραήλ αναπαριστάται στον δυτικό κόσμο ως πρότυπο φιλελευθερισμού, επειδή έχει κατοχυρώσει ορισμένα δικαιώματα για τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα. Ωστόσο, σε αυτήν τη συλλογιστική, αποκρύπτεται τεχνηέντως το γεγονός πως το ίδιο αυτό κράτος ασκεί μια μακροχρόνια αποικιοκρατική πολιτική εις βάρος του παλαιστινιακού λαού, διαπράττει αυτή τη στιγμή που μιλάμε μια σφαγή στη Γάζα, ακυρώνει το σύνολο των δικαιωμάτων των Παλαιστίνιων γυναικών και ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων, στοχοποιεί και τρομοκρατεί τους/τις Ισραηλινούς/ες πολίτες που τάσσονται υπέρ της ειρήνης – οι απειλές θανάτου που δέχεται ο Ισραηλινός σκηνοθέτης Yuval Abraham μετά τη βράβευση του στη Berlinale και το αίτημα του για κατάπαυση του πυρός, είναι ενδεικτικές του δυστοπικού περιβάλλοντος στο οποίο προσπαθεί να αρθρώσει λόγο το αντιπολεμικό εβραϊκό κίνημα. Ακριβώς γι’ αυτόν τον λόγο έχει σημασία όταν υπερασπιζόμαστε δικαιώματα να το κάνουμε με μια διαθεματική προσέγγιση κι όχι ιεραρχώντας την καταπίεση και τη βία αλλά κατανοώντας πως η γυναικεία και η ΛΟΑΤΚΙ+ χειραφέτηση συμβαδίζουν με την ανάγκη για ελεύθερες και ασφαλείς κοινωνίες, για άρση κοινωνικών και ταξικών ανισοτήτων, για σεβασμό της γης, του περιβάλλοντος, του πολιτισμού. Πως ο ήχος του φεμινισμού δεν ήταν και δε μπορεί ποτέ να είναι ο ήχος των όπλων. Ο πόλεμος ως κατάσταση βίαιης επιβολής και καταστροφής είναι βγαλμένος από τα σπλάχνα της πατριαρχίας και της αποικιοκρατίας. Εξέχουσες προσωπικότητες του διεθνούς φεμινισμού όπως η Τζούντιθ Μπάτλερ και η Αντζελα Ντέηβις έχουν πάρει ξεκάθαρη θέση κατά του πολέμου και γενικότερα το φεμινιστικό και queer κίνημα βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των εκδηλώσεων υπέρ των δικαιωμάτων παλαιστινίων στη ζωή, την ελευθερία και την αξιοπρέπεια.

«Το queer κίνημα παγκοσμίως και ιδιαίτερα στις ΗΠΑ έχει πάρει μια ξεκάθαρη θέση υπέρ της Παλαιστίνης. Την ίδια στιγμή που το Ισραήλ από το 2000 και μετά παρουσιάζεται ως ένας «παράδεισος για τα gay άτομα» και γενικά τα φεμινιστικά δικαιώματα, τα ΛΟΑΤΚΙ+ κινήματα αντιλαμβάνονται ότι πρόκειται για μια πολιτική pinkwashing, πρόκειται για καθαρή υποκρισία ενός κράτους που κακοποιεί γυναικεία και ΛΟΑΤΚΙ σώματα με κάθε δυνατό τρόπο προβάλλοντας προς τα έξω ένα φιλελεύθερο και δημοκρατικό προσωπείο. Αξίζει να αναφέρουμε την ανακοίνωση υπέρ της Παλαιστίνης  από την actup στις ΗΠΑ, μια ιστορική ΛΟΑΤΚΙ οργάνωση που φαίνεται να μην φοβάται τις λέξεις σε ένα ισλαμοφοβικό και κατασταλτικό πλαίσιο που λειτουργεί υποστηρικτικά για το κράτος του Ισραήλ. 

Στην Ελλάδα τους τελευταίους μήνες έχει εκφραστεί ένα μαζικό οργανωμένο αλλά και αυθόρμητο κύμα αλληλεγγύης στον Παλαιστινιακό λαό. Και αυτό το κύμα ξεδιπλώνεται με φόντο το λογοκριτικό και κατασταλτικό πλαίσιο τόσο στα socialmedia, όσο και στο δρόμο με τον στενό αστυνομικό κλοιό που αντιμετωπίζουμε στις διαμαρτυρίες μας. Για τον ριζοσπαστικό φεμινισμό στην Ελλάδα ο αγώνας για μια ελεύθερη Παλαιστίνη αποτελεί προτεραιότητα. Για αυτό και πέρα από την εκδήλωση που οργανώσαμε στην Νομική, η πλειονότητα των φεμινιστικών συλλογικοτήτων αποφασίσαμε να αφιερώσουμε τη φετινή 8η Μάρτη στις Παλαιστίνιες αδερφές μας. Θέλουμε τα μάτια να στραφούν στην Παλαιστίνη, θα επιδιώξουμε να φτάσουμε στην ισραηλινή πρεσβεία για να καταγγείλουμε την κατοχή και την στήριξη της Ελληνικής Κυβέρνησης στο κράτος του Ισραήλ αλλά και να ζητήσουμε κατάπαυση του πυρός. 

Ο φεμινισμός μας είναι στενά δεμένος με τους αγώνες ενάντια στην αποικιοκρατία. Κατά μια έννοια οι προσπάθειες μας να μάθουμε από τις Παλαιστίνιες αντανακλούν και μια αποαποικιακή επιθυμία για έναν άλλο φεμινισμό. Το να συνδεθούμε μαζί τους και να τους ανοίξουμε χώρο είναι και μια αποαποικιακή πράξη του δυτικού φεμινισμού, καταγράφει μια προσπάθεια να κοιτάξουμε και εκτός του δυτικού πλαισίου. Επιπλέον για εμάς η στήριξη του Παλαιστινιακού αγώνα χωρίς ναι μεν αλλά, εγγράφεται στην αντιπολεμική και διεθνιστική παράδοση του φεμινιστικού κινήματος ιστορικά. Η καρδιά μας φέτος βρίσκεται στην Γάζα, στην Ράφα, εκεί που ζει η παλαιστινιακή αντίσταση» λέει η Κατερίνα Σεργίδου.

Μαζί με τα υπόλοιπα αιτήματα του φεμινιστικού κινήματος ενάντια στην έμφυλη κακοποίηση, την ανισότητα, την καταπίεση ή για την ακρίβεια στον πυρήνα αυτών των διεκδικήσεων η σημερινή μέρα με το πολύτιμο της ιστορικό φορτίο, είναι το ξυπνητήρι της ανθρωπότητας για τη Γάζα, για τις Παλαιστίνιες γυναίκες που δοκιμάζονται στα σώματα τους όλες οι στρατηγικές βίας της πατριαρχίας.

Το κλείσιμο στην Carol Sansour:

«Είναι σημαντικό το ελληνικό και το διεθνές φεμινιστικό κίνημα να δράσει αλληλέγγυα στις Παλαιστίνιες γυναίκες, αναγνωρίζοντας τις ιδιαίτερες δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στο πλαίσιο της ισραηλινής αποικιοκρατίας. Αυτή η συμπαράσταση πρέπει να περιλαμβάνει την ανάδειξη και την καταδίκη των συνθηκών βίας και καταπίεσης που υπομένουν. Το φεμινιστικό κίνημα πρέπει να δώσει χώρο στις φωνές των Παλαιστίνων γυναικών, να φωτίσει τις ιστορίες τους και την εργαλειοποίηση που υφίστανται τα σώματα τους, να πιέσει να αλλάξουν οι μεροληπτικές πολιτικές υπέρ του κράτους του Ισραήλ. Το φεμινιστικό κίνημα μπορεί να διαδραματίσει κεντρικό ρόλο στην προάσπιση των δικαιωμάτων των παλαιστίνιων γυναικών, εξάλλου ο φεμινισμός εξορισμού δε συνάδει με την αποικιοκρατική πολιτική. Το κάλεσμα για απελευθέρωση της Παλαιστίνης να αντηχεί ως κραυγή από τις φεμινίστριες παγκοσμίως. Πίσω από όλες τις γεωπολιτικές αναλύσεις, πρόκειται για ένα θέμα που συμπυκνώνει τον αγώνα ενάντια στην πατριαρχική καταπίεση, τη βία και την απανθρωποίηση. Το να είσαι φεμινίστρια σημαίνει να δεσμεύεσαι ρητά σ’ αυτόν τον αγώνα.»