Η Βασιλική Τρουφάκου που απολαμβάνουμε στη σειρά Famagusta βρήκε χρόνο να μοιραστεί μερικές από τις όμορφες στιγμές που ζει ως μητέρα στο περιοδικό Vita.

Πώς νιώθεις που εδώ και πέντε μήνες έγινες μητέρα;

Όταν γέννησα τον γιο μου, έπειτα από 30 ώρες τοκετού, δεν με κατέκλυσε συγκίνηση. Ευχαριστήθηκα όλη τη διαδικασία, αλλά αισθάνθηκα κυρίως απελευθέρωση. Όταν τέλειωσε αυτό το άφησα πίσω μου σαν να μην έγινε ποτέ. Φαντάσου, βλέπω φωτογραφίες μου με την κοιλιά, μου αρέσει αυτό που συνέβη αλλά δεν θυμάμαι πώς ακριβώς έγινε. Είναι περίεργο.

Και τώρα πώς μοιράζεστε αυτό το νέο κεφάλαιο στη ζωή σας με τον σύντροφό σου;

Και οι δύο θέλαμε πολύ ένα παιδί. Πολύ μεγάλο ποσοστό των γυναικών νιώθουν ότι έχουν με το σύντροφό τους κάτι κοινό, αλλά η αλήθεια είναι ότι η πλήρης ευθύνη του να δημιουργήσεις έναν άνθρωπο αφορά κυρίως στη μητέρα, καθώς τον δημιουργεί κυριολεκτικά από την ίδια. Μια γυναίκα μπορεί να νιώσει παράλληλα με την ευλογία και αδικία για αυτή τη βιολογική διαφορά, ιδιαίτερα στην εγκυμοσύνη δεν αποκλείεται να αισθανθεί μέχρι και αδικαιολόγητο θυμό για το σύντροφό της.

Βέβαια τώρα ο γιος μου με τον μπαμπά του έχουν ένα άλλο δέσιμο. Αισθάνομαι ότι τον αγαπούσε ήδη από την κοιλιά. Μοιάζουν κιόλας και το ντύνει με παρόμοιο με εκείνον. Υπάρχει και η οικειότητα του φύλου. Είναι αχώριστοι. Αισθάνομαι ισοτιμία στη γονεϊκότητα, αν εξαιρέσουμε την ευθύνη που βαραίνει το γυναικείο σώμα, η οποία πολλές φορές είναι ασήκωτη για να προστατέψεις το μωρό σου, από το πόσο θα κουραστείς μέχρι το τι θα φας. Γονιός όμως δεν γίνεσαι επειδή γεννάς. Η γονεϊκότητα αφορά τη φροντίδα της ψυχονοητικής, πνευματικής και σωματικής ανάπτυξης του παιδιού σου.

Θηλάζεις ενώ δουλεύεις παράλληλα. Πώς βιώνεις τη θηλυκότητά σου αυτή την περίοδο;

Θηλάζω γιατί το επιθυμούσα και το επέλεξα. Κάθε γυναίκα, όμως, οφείλει να κάνει ό,τι αντέχει. Επιπλέον μέσα από τη δουλειά μου από την οποία απείχα για πολύ λίγο, λαμβάνω πολλή φροντίδα από πολλούς ανθρώπους που επιμελούνται την εμφάνισή μου. Αυτό συνεπάγεται ότι βλέπω την εικόνα μου αλλιώς σε σχέση με αυτό που είμαι στην καθημερινότητά μου, πιο «τσαλακωμένη», καταπονημένη από την πραγματικότητα. Με αυτή τη διαδικασία νιώθω ότι κάπως παραμυθιάζομαι.

Έχω αυτή είναι ιδιαιτερότητα -μαζί με τη δυσκολία- επειδή εκτέθηκα αμέσως μετά την εγκυμοσύνη. Δεν αισθάνθηκα όμως ότι έχασα τον εαυτό μου και τον βρήκα ξανά μετά την εγκυμοσύνη. Ωστόσο, κάποια άλλα πράγματα, ακόμα και σωματικά, νιώθεις ότι ανήκουν στο παιδί σου. Και η συντροφική σχέση βιώνει αλλαγή και σοκ με τη νέα κατάσταση.

Κάνεις ψυχοθεραπεία πολλά χρόνια. Σε βοηθά και στην μητρότητα;

Πολύ. Η ψυχοθεραπεία είναι απαραίτητη όπως οδοντίατρος, ο γυναικολόγος κ.ο.κ. Όσο σημαντική είναι η σωματική υγεία άλλο τόσο πολύτιμη είναι και η ψυχική. Δεν ξέρω πώς θα στεκόμουν χωρίς την ψυχοθεραπεία. Είχα θέματα που έπρεπε να συζητηθούν και να λυθούν για να μπορέσω να προχωρήσω. Στην κοινωνία υπάρχει ακόμα προκατάληψη. Δεν καταλαβαίνω πως κάποιος προσλαμβάνει χωρίς δεύτερη σκέψη έναν ειδικό για να φυτέψει τις γλάστρες του, ενώ για τα θέματα της ψυχικής του υγείας νομίζει ότι μπορεί να τα καταφέρει μόνος του. Υπάρχει φόβος γιατί όσο μεγαλύτερο και απωθημένο είναι το πρόβλημα, τόσο πιο δύσκολα λύνεται

Δηλαδή είναι όλα χαλαρά και ωραία με ένα μωρό 5 μηνών;

Έχουν και την ατζέντα τους (γέλια). Η σωματική μεταβολή, η κόπωση, ο χρόνος που απαιτεί η μητρότητα, η αϋπνία, όλα αυτά δεν αστεία. Όλο το υπόλοιπο όμως σε γιατρεύει ακόμη κι αν είναι δύσκολο. Αλλά και τι δεν είναι δύσκολο; Εγώ ήξερα ότι ήθελα να πάρω αυτή τη διαδρομή. Δεν αισθάνθηκα ποτέ άγχος και πανικό. Αν και σε αυτά τα πράγματα το άγχος μπορεί να εκφράζεται ως μία διαφορετικού είδους ανασφάλεια ή νεύρωση και ακόμη να μη μου έχει βγει.