Η κηροσκώληκες μπορεί να μην είναι εντυπωσιακά πλάσματα με την πρώτη ματιά, ενώ αποτελούν και απειλή για τους μελισσοκόμους. Ωστόσο μία νέα ανακάλυψη μπορεί να αλλάξει την άποψή μας για αυτά.

Το 2017, η μοριακή βιολόγος και ερασιτέχνης μελισσοκόμος Federica Bertocchini, καθάρισε το μελίσσι της και έριξε μερικούς κηροσκώληκες σε μία πλαστική σακούλα. Σύντομα πρόσεξε πως η σακούλα εμφάνισε μικρές τρύπες.

Ήταν μία πραγματική στιγμή “Εύρηκα!”. Ήταν η αρχή της ιστορίας, η αρχή της έρευνας.

Οι αναλύσεις της Bertocchini έδειξαν πως τα σκουλήκια μπορούσαν να φάνε το πλαστικό και να το χωνέψουν σαν να ήταν φαγητό.

Η ομάδα της συνέλλεξε το υγρό που εκκρινόταν από το στόμα των σκουληκιών και διαπίστωσαν πως περιείχε δύο ένζυμα τα οποία πήραν την ονομασία τους από τους ελληνικούς και ρωμαϊκούς θεούς της καλλιέργειας, Demeter και Ceres. Τα ένζυμα αυτά μπορούσαν να οξειδώσουν το πολυαιθυλένιο και να το διασπάσουν τη στιγμή που ερχόταν σε επαφή με αυτό.

Φυσικά το να γεμίσουμε το περιβάλλον με αυτά τα σκουλήκια για να καταπολεμηθεί η ρύπανση των πλαστικών, είναι επικίνδυνο για το υπόλοιπο οικοσύστημα, ειδικά λόγω της ικανότητάς τους να καταστρέφουν μελίσσια. Ωστόσο η μελέτη των ενζύμων αυτών μπορεί να μας βοηθήσει να παράγουμε προϊόντα που διασπούν τα πλαστικά.

Το σχέδιο είναι να εφαρμόσουμε αυτά τα ένζυμα στα πλαστικά απόβλητα. Θέλω πραγματικά αυτή η τεχνολογία να αναπτυχθεί και να μεταμορφωθεί σε μία λύση που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε σε όλο τον κόσμο.