Αυτό το review, περισσότερο ψυχοκοινωνικά παρά καθαρά μουσικά, θα μπορούσε να αρχίσει και να τελειώσει με την εξής τοποθέτηση: όταν από τους 65.000 ανθρώπους (φανς, μπάντα, εθελοντές, εργαζόμενους) που συναντήθηκαν το ίδιο βράδυ στο ίδιο μέρος με άπειρη όρεξη, αυτός που έχει την περισσότερη είναι ο frontman, τότε λίγα, βασικά τίποτα, δεν μπορεί να πάει λάθος.

Αυτό ακριβώς συνέβη το βράδυ του Σαββάτου (σ.σ. 8/6) στο ΟΑΚΑ. Ο frontman βγήκε για να κάνει, κατά τη λαϊκή ρήση, χαμό με το κοινό. Και ναι, χαμό μπορούν να κάνουν και δεκάδες άλλοι frontmen δεκάδων σπουδαίων μπαντών, που επίσης μπορούν να γεμίσουν άνετα το ΟΑΚΑ.

Αλλά χαμό με το κοινό σαν αυτό που είδα προχθές, Δεν ξέρω, σίγουρα δεν έχω ξαναδεί κάτι τέτοιο. Ούτε από κοντά, ούτε στο Youtube.

Είμαι ξεκάθαρα φαν των Coldplay του «Yellow» και αισθητά λιγότερο των Coldplay του «Paradise». Σε αυτό το review δεν θα αναλωθώ λοιπόν στο αν τα έπαιξαν καλά ή ποια έπαιξαν και ποια δεν έπαιξαν. 

Πολύ πιο έμπειροι και κατάλληλοι συνάδελφοί στη μουσικοκριτική το έχουν κάνει ήδη πολύ καλύτερα. ΓΙα την ιστορία, θα αφήσω εδώ ότι δεν άκουσα κανένα παράπονο για την απόδοση των τραγουδιών τους, ή για τον ήχο.

Εγώ προτιμώ να αναφερθώ στο τι έκανε ο Chris Martin ανάμεσα στα τραγούδια, αφού σημειώσω ότι όταν οι Coldplay πάτησαν για πρώτη φορά τη σκηνή και χαιρέτησαν τα πλήθη, ο ίδιος έκατσε γονυπετής και τη φίλησε. 

Η πρώτη του γέφυρα με το κοινό ήρθε με τα όχι και λίγα ελληνικά που διάβασε από τα χαρτιά του. Κράτησα το «είμαστε εΝγνώμονες», τόσο γιατί η λέξη παραήταν απαιτητική, όσο και γιατί από πολύ νωρίς στη συναυλία, ο Martin είχε πείσει ότι το εννοεί. 

Πολύ συχνά στα τελειώματα των τραγουδιών, πρόσθετε μια «ουρά» για να συνδεθεί με το κοινό. Ένα «πάμε τώρα όλοι χαμηλόφωνα», ένα «φωνάξτε σαν τρελοί κάθε φορά που θα λέω go», πολλές μικρές πάσες για συμμετοχή. 

Η πιο σημαντική ήρθε στο «A Sky Full of Stars» το οποίο έκοψε στη μέση, πάντα ευγενικά και όχι σαν ντίβα, για να ζητήσει από το κοινό, πάλι ευγενικά και όχι σαν ντίβα, να βάλουν τα κινητά στην τσέπη, να το πάρουν όλο από την αρχή και να ζήσουν τη στιγμή. «Είπε, μπορείτε έτσι κι αλλιώς να το δείτε μετά στο Youtube». Και το κοινό γέλασε. 

Μην τα πολυλογώ, με αυτήν την παρέμβαση έπεισε όντως πολλές χιλιάδες ανθρώπους στο ΟΑΚΑ να αφήσουν για λιγο τα megabyte, αλλά σίγουρα όχι ένα κορίτσι που καθόταν δυο τρεις σειρές πιο κάτω από εμάς. 

Η απόλυτη στιγμή

Η απόλυτη στιγμή της συναυλίας για μένα ήταν το διάλειμμα που έκανε ο Martin για να διαβάσει μερικά πλακάτ που σήκωναν ψηλά οι φανς πέριξ της σκηνής. Είχε πολλή πλάκα, διάφοροι είχαν γενέθλια, έλαβαν την ευχή τους, άλλοι έγραφαν από ποια χώρα έχουν έρθει.

Ένα πλακάτ έγραφε στα αγγλικά «παλεύω με μια χρόνια πάθηση και όλο αυτόν τον καιρό τα τραγούδια σας μου δίνουν κουράγιο». Κάτι τέτοιο τέλος πάντων.

Και ο Martin (ΦΥΣΙΚΑ) ανέβασε στη σκηνή το κορίτσι, και λίγο μετά την αδερφή της. Οι λυγμοί του κοριτσιού έγιναν και δικοί μου λυγμοί. Αναρωτιέμαι αν αυτό οφείλεται στο πόσο διαφορετικά διαβάζω τα πάντα από τότε που έγινα πατέρας. (Μάλλον αυτό είναι).

Αλλά για μισό λεπτό. Τι στιγμή, τι ΚΟΝΤΕΝΤ χάρισε σε 65.000 ανθρώπους, για πάντα; Τι δώρο έκανε σε αυτό το κορίτσι και τι δύναμη έδωσε σε χιλιάδες άλλα στη θέση του;

Καταλήγω μετά από μιάμιση μέρα και μια κάλπη ότι ίσως εκεί βρίσκεται το μυστικό. Στο κόντεντ. Σε αυτό για το οποίο ανοίγουν δισεκατομμύρια συσκευές καθημερινά στον κόσμο. Αυτό που ψάχνουμε όλοι. Αυτό που απαιτούμε.

Ο Martin λοιπόν, οι Coldplay για να είμαι πιο «πολιτικά» σωστός, πέρα από τα φτιαγμένα για στάδια πια τραγούδια τους, έδωσαν άπειρο περιεχόμενο. Και ως επί το πλείστον, αυτό το περιεχόμενο ήταν καλό.

Ξέρω. Χιλιάδες φανς της μπάντας θα ήταν τρομερά ευχαριστημένοι και χωρίς αυτό. Για μένα όμως, είναι ο λόγος που ήθελα να γράψω αυτό το κάτι σαν review.

Υστερόγραφα, βραχιολάκια και awareness

ΥΓ. Καταπληκτικό το «κύμα» στις κερκίδες λίγο πριν βγουν οι Coldplay στη σκηνή. Ειδικά όταν συντονίστηκε όλο το στάδιο. Μου θύμισε λίγο Αθήνα 2004 και λίγο περισσότερο Παγκόσμιο Στίβου 1997, πάντα στο ίδιο γήπεδο.

ΥΓ2. Δίκαια χιλιοτραγουδισμένα τα βραχιολάκια με τα φώτα, γιατί παρήγαγαν ένα πρωτοφανές θέαμα. Προσωπικά θα ήμουν εντάξει αν τα βλέπαμε σε 2-3 τραγούδια. Από ένα σημείο κι έπειτα μου φαινόταν αρκετά τεχνητό υπερθέαμα, σε μια συναυλία που ήθελε να βάλει περισσότερο μπροστά το φυσικό. 

ΥΓ3. Τρομερό περιβαλλοντικό awareness καθόλη τη διάρκεια της αναμονής, από τις μεγάλες οθόνες. Ο ορισμός του «θα μαζέψω 65.000 κόσμο, είναι τέλεια ευκαιρία για ευαισθητοποίηση». Πραγματικά σημαντικό.

ΥΓ4. Το μπάσο λίγο πριν το τέλος του Clocks! Παίζει ακόμα στα αυτιά μου, σχεδόν έσπασαν οι χορδές του Berryman.

Δείτε ακόμη:

Η έκπληξη των Coldplay με τον ZAF – Ποιος είναι ο Έλληνας καλλιτέχνης που ανέβασαν στη σκηνή

Ο μοναδικός συνεργάτης του Μητσοτάκη που είδε την πτώση και η γαλάζια μουρμούρα για Αυτιά

Moby: «Δεν είναι γραφτό να κάνω σχέση – Η τελευταία ήταν πριν από 10 χρόνια»

Ακολουθήστε το Reader.gr στα Google News για να είστε πάντα ενημερωμένοι για όλες τις ειδήσεις από την Ελλάδα και τον κόσμο.