Εκεί, κατά τη διάρκεια της ξενάγησης το λόγο πήρε ο Peter Wilmitzer, απόγονος δεσμωτών του Νταχάου, ο οποίος και αναφέρθηκε στην προέλευση των κρατουμένων και τις συνθήκες κράτησης, την καθημερινή ζωή στο στρατόπεδο αλλά και στην οργάνωση της αντίστασης ως και την απελευθέρωση, την άνοιξη του 1945.

Στους στρατώνες, στα «μπλοκ» του στρατοπέδου που τα απομεινάρια τους και δυο ανακατασκευασμένα κτίρια βρίσκονται λίγο πιο δίπλα, οι συνθήκες ζωής ήταν απερίγραπτες: Στο τέλος του πολέμου πάνω από 1800 επιζώντες ζούσαν σε κάθε μπλοκ, σχεδιασμένο αρχικά για 200 άτομα. Πολλοί δεν άντεξαν τις ανείπωτες κακουχίες, τα μαρτύρια, τις αρρώστιες, το συνεχές καθεστώς τρόμου επιλέγοντας μέσα στην απελπισία τους στην «ουδέτερη ζώνη» όπου πυροβολούνταν απ’ τους φρουρούς ή πέφτοντας πάνω στα ηλεκτροφόρα σύρματα.

Ο μόνος που κατάφερε να δραπετεύσει από την κόλαση ήταν το στέλεχος του KPD, του ΚΚ Γερμανίας, Χάνς Μπάιμλερ, μια μέρα σαν τη σημερινή, στις 9 του Μάη του 1933: Αργότερα ανέλαβε τη συγκρότηση της ηρωικής ταξιαρχίας Τέλμαν κατά τον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο.

Λίγο πιο κάτω, στα κρεματόρια, στους θαλάμους θανάτωσης και αποτέφρωσης που λειτουργούσαν κι ως τόποι εκτέλεσης, το στομάχι δένεται κόμπος. Χιλιάδες βρήκαν τον θάνατο εδώ. Με την έναρξη του πολέμου η συστηματική εξόντωση των κρατούμενων εκτινάχτηκε: Μέσα σε δυο χρόνια από το 1940 στο 1942 οι ναζί χρειάστηκαν νέες εγκαταστάσεις αφού οι παλιές δεν επαρκούσαν…

Κάθε γωνία και μια ιστορία τρόμου, εγκλημάτων αλλά και αντίστασης: Το ιατρείο, που αρχικά τα SS χρησιμοποιούσαν ως βιτρίνα για τις αντιπροσωπείες που επισκέπτονταν το στρατόπεδο, αλλά που γρήγορα μετατράπηκε σε τόπο θανάτου, με την ραγδαία εξάπλωση των μολυσματικών ασθενειών, αλλά και με κρατούμενους γιατρούς να φροντίζουν τους άρρωστους συντρόφους τους.

Εδώ γίνονταν και τα απάνθρωπα πειράματα των ναζί. Η επιστήμη στην υπηρεσία της καπιταλιστικής βαρβαρότητας: πλάι στο στρατόπεδο υπήρχαν και άλλες εγκαταστάσεις των SS, όπως η «Σχολή ιατρικής εκπαίδευσης» και η «Σχολή οικονομικής διαχείρισης», καθώς και ένα κέντρο εκπαίδευσης για την οργάνωση και διοίκηση στρατοπέδων συγκέντρωσης, με «απόφοιτους» τους Ρούντολφ Ες, Άντολφ Άιχμαν και λοιπούς.

Πίσω απ’ τα μπλοκ οι εγκαταστάσεις παραγωγής, όπου αποσπάσματα κρατουμένων χρησιμοποιούνταν για καταναγκαστική εργασία. Το 1941 προστέθηκε ένας στρατώνας απολύμανσης στον οποίο απολυμαίνονταν τα ρούχα και οι κουβέρτες των κρατουμένων. Καθώς τα SS απέφευγαν το κτίριο λόγω του κινδύνου μόλυνσης, οι κρατούμενοι το χρησιμοποιούσαν για παράνομες συναντήσεις, ενώ κατάφεραν να προμηθευτούν και να κρύψουν και έναν ραδιοφωνικό δέκτη, τον οποίο χρησιμοποιούσαν για να ακούνε ξένους σταθμούς.

Στο κτίριο «κοινής ωφέλειας», τα SS πραγματοποιούσαν την ταπεινωτική διαδικασία εισδοχής των νεοαφιχθέντων κρατουμένων: Γδύνονταν και παρέδιδαν τα προσωπικά τους αντικείμενα, ενώ στο λουτρό ξυρίζονταν στο κεφάλι και στο σώμα για εξευτελισμό, που ολοκληρωνόταν με την την στολή κρατούμενου, συνήθως σε λάθος μέγεθος πάνω στο οποίο οι κρατούμενοι υποχρεώνονταν να ράψουν τον αριθμό του κρατούμενου κι ένα χρωματιστό τρίγωνο, που χώριζε τους κρατούμενους, με τα SS να χρησιμοποιούν σκόπιμα τις κατηγορίες για να σπείρουν τη διχόνοια μεταξύ των ομάδων κρατουμένων.

Από το 1939, όλα αυτά γίνονταν με φόντο ένα απόσπασμα του Χάινριχ Χίμλερ, γραμμένο με μεγάλα λευκά γράμματα στην οροφή του κτιρίου υπηρεσιών που έβλεπε προς τους στρατώνες: «Υπάρχει ένας δρόμος για την ελευθερία. Τα ορόσημά του είναι: υπακοή, ειλικρίνεια, καθαριότητα, νηφαλιότητα, επιμέλεια, τάξη, αίσθημα θυσίας, ειλικρίνεια, αγάπη για την πατρίδα», έγραφε χλευάζοντας τους κρατούμενους και την απελπιστική τους κατάσταση.

Λίγο πιο δίπλα εκατοντάδες μαρτύρησαν στο κέντρο κράτησης, στην αίθουσα ανακρίσεων και βασανιστηρίων, στις φυλακές και στην απομόνωση, στο κτίριο που οι κρατούμενοι αποκαλούσαν «Bunker» – καταφύγιο.

Στην αυλή μεταξύ του κτιρίου των υπηρεσιών και της φυλακής του στρατοπέδου, διαχωρισμένα από έναν τοίχο, τα SS έστησαν ένα πεδίο βολής. Στα τέλη Αυγούστου 1941, τα SS άρχισαν να εκτελούν εκεί Σοβιετικούς αιχμαλώτους πολέμου. Για λόγους μυστικότητας, οι μαζικές εκτελέσεις πραγματοποιήθηκαν στη συνέχεια στο κοντινό «σκοπευτήριο Hebertshausen SS».