Ώρα για απλές πράξεις αριθμητικής. Πχ πόσο κάνει 0+0+0; Εύκολο; Όχι ακριβώς. Μέχρι να βρούμε τη λύση, να πούμε δυο λόγια.

Πριν μηνών στις παρυφές ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ και Νέας Αριστεράς άρχισαν κουβέντες για συνεργασία μεταξύ τους. Ζαχαριάδης – Ραγκούσης – Θεοχαροπουλος μίλησαν για «μεγάλη Κεντροαριστερά». Αχτσιόγλου, Τεμπονέρας, Χριστοδουλάκης έκαναν «ημερίδα» για «κοινή στρατηγική των προοδευτικών δυνάμεων».

Μετά την τριπλή αποτυχία στόχων της 9ης Ιουνίου, στελέχη και από τα τρία κόμματα ανακάλυψαν την αριθμητική. Κάποιοι ζητούν οργανωμένη επαφή της ΝΑΡ με το ΠΑΣΟΚ, οι Τεμπονέρας και Κοτσακάς – και από άλλη σκοπιά ο Μπίστης – «κοινό συντονισμό», περισσότερο αποφασισμένος ο Καστανίδης, ζητά σύγκλιση με« μπαι-πας» στις ηγεσίες.

Καλές είναι οι «πρωτοβουλίες» στην πολιτική. Αλλά αν αποβλέπουν στη διακυβέρνηση, υπάρχουν κανόνες.

Πρώτος: Για την εκλογική νίκη προϋπόθεση είναι ο πολιτικός φορέας που θα τη διεκδικήσει. Όσα λέγονται γύρω από αυτό το θέμα είναι σαπουνόφουσκες, αν δεν υπάρχει κάποιος να τα κάνει λόγο, κείμενο, δημόσια παρουσία. Όχι απλώς επικεφαλής, πρόεδρος, αρχηγός, αλλά ηγέτης.

Δεύτερος. Για να είναι κάποιος ηγέτης, πρέπει να είναι ηγετικός. Το πολιτικό μάρκετινγκ και οι κομματικοί μηχανισμοί μπορεί να επιβάλουν κάποιους, αλλά δεν αντέχουν στον χρόνο. Ο ηγέτης έχει το χρίσμα της δωρεάς.

Τρίτος. Στα κόμματα εξουσίας ο ηγέτης πρέπει να έχει δυο χαρακτηριστικά. Πρώτο: να είναι ο καλύτερος στον χώρο – αλλιώς γιατί να τον κρατήσουν; Δεύτερο: να πείθει το εκλογικό σώμα ως πρωθυπουργήσιμος.

Στην κοινοβουλευτική Δημοκρατία για την εφαρμογή αυτών τον κανόνων, κάθε τόσο έρχεται ο ξενοδόχος με τον λογαριασμό: εσύ κάνεις, εσύ έφυγες για τα αποδυτήρια, να περάσει ο επόμενος. Που καμιά φορά μπορεί να είναι ο προηγούμενος.

Με αυτά τα δεδομένα, επιστρέφουμε στην «απλή μέθοδο των τριών», που διακινείται μετεκλογικά. Γιατί τρία; Γιατί τόσα είναι τα κόμματα στα οποία γίνεται λόγος από στελέχη τους για συνένωση δυνάμεων.

Αν μαθηματικοποιήσουμε» τις ηγεσίες τους, τότε, με βάση τους προαναφερθέντες τρεις κανόνες, έχουμε: 0+0+0=0. Ήτοι, δεν προκύπτει πρωθυπουργήσιμος ηγέτης. Ας μη λέμε ονόματα.

Συνεπώς η σύγκλιση – συνεργασία, συνένωση, ή απλώς «μέτωπο» ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, ΝΑΡ- είναι αέρας κοπανιστός. Χωρίς ηγέτη δεν υπάρχει ούτε κυβερνών κόμμα, ούτε μέτωπο, ούτε συνασπισμός εξουσίας.

Άρα τα μολύβια κάτω; Όχι ακριβώς. Επειδή η πολιτική δεν είναι αριθμητική – πχ: 1+1+1 δεν κάνει 3 – στο 0+0+0 μπορούμε να προσθέσουμε κάτι: ένα πρόσωπο…

Δηλαδή κάποιον, ικανό να μετατρέψει το άθροισμα σε εκλογική επικράτηση επί της, εν πολλοίς συνασπισμένης, Δεξιάς, του Μητσοτάκη – ή του ενδεχόμενου διαδόχου του.

Έναν πολιτικό που συγκεντρώνει τρία στοιχεία: ελκυστική σκηνική παρουσία με συγκροτημένο πολιτικό λόγο, ωριμότητα – 50αρης, ας πούμε με πρωθυπουργική εμπειρία πρωθυπουργού – και προγενέστερή άσκηση εξουσίας, με σεβασμό στο δημόσιο χρήμα.

«Δεκτοί και από επαρχία», που έλεγαν οι παλιές αγγελίες γάμων. Δηλαδή: πολιτικά λάθη, αστοχίες και δισταγμοί δεν θα ληφθούν υπόψη, αν δεν κουβαλάει μαζί του τα παλιά «βαρίδια».

Έχετε υπόψη κανέναν με αυτά τα χαρακτηριστικά; Ενημερώστε, επειγόντως, τους ανήσυχους των τριών κόμματων. Αυτές τις μέρες θα τους βρείτε στο «πρωθυπουργικού επιπέδου» συνέδριο, που οργανώνει ο Αλέξης Τσίπρας – με πολύ κόσμο…

Έκτος του ενδιαφέροντος θέματός του μπορεί να δείξει ότι αυτό που κάνει «νιάου» στα κεραμίδια, αυτής της ρημαδο-παράταξης, δεν είναι γάτα…

ΥΓ: Άσχετο, αλλά όχι και τόσο: ουδείς πολιτικός ηγέτης έχει κάνει τα λάθη που έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου, μεταξύ 1985-‘89. Αλλά επειδή ήταν ηγέτης, αυτό δεν τον εμπόδισε να ξετινάξει τον παλιό Μητσοτάκη, το 1993 – κι ας ήταν και μισός άνθρωπος…