Ο Μακρόν θα δυσκολευθεί να καταλάβει γιατί ταπεινώθηκε στις εκλογές. Και ο «μακρονισμός» θα εξαφανισθεί στα πιο δυσπρόσιτα ράφια της Ιστορίας. Ο περίφημος «τρίτος δρόμος» μεταξύ Δεξιάς και Αριστεράς κατέληξε να οδηγήσει στην πολιτική απογείωση μιας ακραίας ριζοσπαστικής Δεξιάς και στην «ανάσταση» μιας ξεπερασμένης και πολυδιασπασμένης Αριστεράς. Πράγματι, πρόκειται για τεράστια… επιτυχία!

Για χρόνια ο Μακρόν όχι μόνο δεν ανησυχούσε, αλλά φαινόταν να απολάμβανε τον τίτλο του ως ο «Προέδρος των πλουσίων». Αδιαφόρησε για τη γαλλική κοινωνία, η οποία για χρόνια βυθιζόταν στην οικονομική καχεξία και στην υποβάθμιση στο παγκόσμιο «παζλ» της παγκοσμιοποίησης. Ζούσε σαν ελίτ, αυτοικανοποιείτο από τα χειροκροτήματα της ελίτ, εξυπηρετούσε τα συμφέροντα των ελίτ, συναλλασσόταν με την ελίτ, ανησυχούσε με τις αγωνίες των ελίτ. Η «βαθειά κοινωνία» έμοιαζε σαν εχθρική χώρα στο μυαλό του.

Σε μια απολίτικη πολιτικοποίηση, αντιμέτωπος με την έξαρση της μετανάστευσης, επιχείρησε να ξεφύγει με «κόλπα» και επικοινωνιακές ταχυδακτυλουργίες. Έκλεψε την ατζέντα της ακροδεξιάς για τη μετανάστευση, καταφέρνοντας απλώς να ενισχύσει την Λεπέν. Και το τελευταίο κόλπο, ήταν να παίξει τη Γαλλία στα ζάρια με την αλλόκοτη και ανόητη απόφαση των προώρων εκλογών. Ας συγκρατήσουμε ένα απλό μάθημα-πάθημα που ενδείκνυται και για μετάφραση στα ελληνικά. Οι κυβερνήσεις των «φίλων και κολλητών», των «λίγων και εκλεκτών», οι «κυβερνήσεις των ελίτ» και «του ενός τρίτου» της κοινωνίας έχουν συνήθως απότομο φινάλε και βαθειά πτώση. Ακούς Κυριάκο;

Θ.Τσ.