Το 1943 έγινε μέλος του ΚΚΕ, στην υπόθεση του οποίου αφιέρωσε όλη του τη ζωή. Ένα χρόνο αργότερα κατατάχθηκε στον ΕΛΑΣ, έγινε καπετάνιος διμοιρίας.

Το καλοκαίρι του 1945, ενώ οργίαζε η λευκή τρομοκρατία, συνελήφθη, βασανίστηκε και μεταφέρθηκε στις φυλακές του Πολύγυρου Χαλκιδικής. Σε αυτό ακριβώς το σημείο στεκόμαστε σήμερα. Πάνω στο έδαφος είναι χαραγμένα τα θεμέλια της φυλακής, τα όρια των κελιών.

Μετά την αποφυλάκισή του, το 1946, συνελήφθη εκ νέου και κρατήθηκε στο Μεταγωγών της Θεσσαλονίκης (Παύλου Μελά) και έπειτα στο Μεταγωγών της Λήμνου. Όπως χιλιάδες ακόμα σύντροφοι και συντρόφισσες, ο Δ. Τσιάρας φοίτησε στο μεγάλο πανεπιστήμιο των φυλακών και της εξορίας. Βγήκε όρθιος, περήφανος, νικητής.

Το Δεκέμβρη του 1947 μεταφέρθηκε στον Ξυλοσύρτη Αγίου Κήρυκου Ικαρίας, ενώ το 1949 στη Μακρόνησο και στη συνέχεια στον Αη Στράτη.

Στο Μακρονήσι βασανίστηκε άγρια στο ΒΕΤΟ, στο Β’ Ειδικό Τάγμα Οπλιτών. Ανέβηκε κι αυτός το μεγάλο ανήφορο με “τη μεγάλη πέτρα στον ώμο” και με τη “μεγάλη απόφαση στην καρδιά”. Έμεινε αλύγιστος.

Ανέλαβε υπεύθυνες κομματικές χρεώσεις στις εξορίες, όπως στην καθοδήγηση των νέων ηλικιακά εξόριστων, στη διαφώτιση, δάσκαλος ιδεολογικών μαθημάτων, υπεύθυνος για το θέατρο των εξόριστων στον Αη Στράτη και πολλά άλλα.

Όταν αφέθηκε ελεύθερος, το 1957, δούλεψε στη Νεολαία της ΕΔΑ και αργότερα στη Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη και αναδείχτηκε μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της.

Από την πρώτη μέρα της χούντας, πέρασε στην παρανομία, δούλεψε στις παράνομες οργανώσεις του ΚΚΕ.

Τάχθηκε αποφασιστικά με τις αποφάσεις της 12ης πλατειάς ολομέλειας της ΚΕ το 1968 ενάντια στην οπορτουνιστική ομάδα που επιχείρησε να διαλύσει το Κόμμα. Τον Αύγουστο του ‘68 το Πολιτικό Γραφείο της ΚΕ του ΚΚΕ παίρνει την ιστορική απόφαση ίδρυσης της ΚΝΕ.

Τον Σεπτέμβρη του 1968 συγκροτήθηκε το πρώτο καθοδηγητικό όργανο της Οργάνωσης. Γραμματέας αναλαμβάνει ο σφ Δημήτρης Τσιάρας μέχρι και το 1972.