‘Eχω ένα θέμα με τα φρυγαδέλια – και αυτό είναι κάτι που δε φανταζόμουν ποτέ πως θα έγραφα όλα αυτά τα χρόνια που κάνω τη συγκεκριμένη δουλειά. Βλέπεις, βαστώντας κατά το ήμισυ της καταγωγής μου από την Αιτωλοακαρνανία, έχω θέσει πολύ υψηλά τον πήχη όσον αφορά το εν λόγω έδεσμα, που στα πέριξ του Αγρινίου θα το φας καλύτερα από οπουδήποτε αλλού στο εστιατορικό σύμπαν αλλά και στα οικιακότερα της γεύσης. Τολμώ λοιπόν να πω πως στο ‘Κουτούκι του Μαραθωνίτη‘ (ή πιο απλά ‘Μαραθωνίτης‘ για τους φίλους) πλησιάζουν εκείνα ακριβώς τα αγρινιώτικα επίπεδα.

© Λεωνίδας Τούμπανος

Δεν είναι όμως μόνο το combo συκωτιού/μπόλιας από τα στοιχεία που καθιστούν το υπόγειο κουτούκι του Παγκρατίου μοναδικό. Πριν από όλα όμως, λίγη ιστορία. 

Πίσω στη δεκαετία του 1970 και εντός της πιο σκοτεινής περιόδου της χώρας, η λεωφόρος Υμηττού δε θύμιζε σε τίποτα τον σημερινό κεντρικό δρόμο του Παγκρατίου. Σε εκείνο ακριβώς το χωροχρονικό πλαίσιο, ο παππούς Φώτης Μαραθωνίτης δούλευε κομπρεσέρ – ανάμεσα στα πολλά έργα που ενεπλάκη, τα θεμέλια της πολυκατοικίας στο υπόγειο της οποίας άνοιξε την ταβέρνα του.

© Λεωνίδας Τούμπανος

© Λεωνίδας Τούμπανος

Το οικόπεδο της οδού Βίνκελμαν μάλιστα (η κάθετη στην Υμηττού όπου βρίσκεται η είσοδος του ‘Μαραθωνίτη’) ήταν μέρος της προίκας της συζύγου του, Σοφίας. Οι πελάτες του κυρ-Φώτη μάλιστα έφερναν οι ίδιοι το μεζέ τους στο μαγαζί, το οποίο έκλεινε στις 22.30, καθώς ο ιδιοκτήτες συνήθιζε να ξυπνά στις 5 το πρωί λόγω της πρωινής του εργασίας. Το κρασί όμως δεν έλειπε ποτέ, δικής τους μάλιστα παραγωγής. Κρασοπουλειό δηλαδή, προτού η γιαγιά Σοφία αρχίσει να βγάζει και κανέναν μεζέ.

© Λεωνίδας Τούμπανος

© Λεωνίδας Τούμπανος

Fast forward στο σήμερα, το ‘Κουτούκι του Μαραθωνίτη’ έχει περάσει στα χέρια της τρίτης γενιάς της οικογένειας, με τον εγγονό Δημήτρη Κυμπουρόπουλο να είναι αυτός που συνεχίζει το έργο. Στην ταβέρνα συναντά πια κανείς πολλούς μεζέδες και κρεατικά αλλά και την ιδιότυπη οινική κληρονομιά του παππού Φώτη.

© Λεωνίδας Τούμπανος

© Λεωνίδας Τούμπανος

Το home wine ζυμώνεται στα βαρέλια του υπόγειου κουτουκιού και σερβίρεται μέχρι να τελειώσει. Αρετσίνωτο Σαββατιανό, με σώμα κι έναν ελαφρύ απόηχο βαρελιού στο άρωμά του καθώς και ένα πολύ συμπαθητικό φρουτώδες Αγιωργίτικο, πιστοποιούν πως υπάρχει χώρος και για αυτά στην εποχή του εξαιρετικά ποιοτικού εμφιαλωμένου οίνου.

© Λεωνίδας Τούμπανος

© Λεωνίδας Τούμπανος

© Λεωνίδας Τούμπανος

© Λεωνίδας Τούμπανος

Χώρος οικεία παλιακός με ξύλινο κουστούμι και σκούρο μωσαϊκό κάτω, τα βαρέλια στο background, παρέες κάθε ηλικίας και φάσης, θόρυβος, καθώς και η συλλογή κομπολογιών του παππού Φώτη σε μια μεριά, μαζί με παλιές φωτογραφίες. Συν ο χώρος της ορχήστρας – τα λάιβ εδώ τρέχουν συχνά.

Διαβάστε Επίσης

Μετά από όλα αυτά, μιλά η κουζίνα. Απαλή τυροκαυτερή και σπιντάτο τζατζίκι, τηγάνι πολύ προσεγμένο σε οτιδήποτε, κρέατα από διάφορα μέρη της χώρας -ναι, ευτυχώς και από την Αιτωλοακαρνανία- μαζί με βαθιά κρεατωμένο, χοντρόκοκκο και πεντανόστιμο λουκάνικο. Ειδική μνεία στα παϊδάκια, με εκείνα του πρόβατου να είναι εξόχως λιμπιστικά.

Έξτρα πόντοι για το σέρβις, απαραίτητη γνώση πως πρέπει να κάνεις κράτηση, ακόμη και τις καθημερινές. 

Ακολούθησε το Αθηνόραμα στο Facebook και το Instagram.