Αυτό είπε μια Γαλλίδα, οργισμένη, στον Ραφαέλ Γκλυκσμάν, Εβραίο σοσιαλιστή -και την ελπίδα της Κεντροαριστεράς στις επόμενες προεδρικές εκλογές- που συνεργάζεται στο Λαϊκό Μέτωπο με την «Ανυπότακτη Γαλλία» του δεδηλωμένου αντισημίτη Μελανσόν και άλλα μικρότερα κόμματα της Αριστεράς τα οποία δεν κρύβουν τον θαυμασμό τους για τη Χαμάς. Η ανάγκη να ηττηθεί η Μαρίν Λεπέν έφερε κοντά, σε μια παρά φύση συνεργασία, όλες τις δυνάμεις της ευρύτερης Αριστεράς, συμπεριλαμβανομένου και του Ολάντ. Ένα μόρφωμα, μια ιστορική καρικατούρα, για την οποία κάποιοι σοσιαλιστές θα πρέπει να ντρέπονται.

Από την άλλη μεριά το κόμμα της Μαρίν Λεπέν, έκανε μια θεαματική στροφή και εγκατέλειψε τον κληρονομημένο από τον πατέρα της αντισημιτισμό και πήρε ξεκάθαρη θέση υπέρ του Ισραήλ. Μια στάση που οδήγησε επιφανείς Γάλλους Εβραίους -σε συνδυασμό με την παρουσία του Μελανσόν στο Λαϊκό Μέτωπο– να τοποθετηθούν δημόσια υπέρ της Λεπέν. Μια στάση που προκάλεσε έκπληξη, αλλά έχει τη λογική της εξήγηση.

Η Γαλλία τις πρώτες δεκαετίες του προηγούμενου αιώνα διακρινόταν για τον αντισημιτισμό της σε τέτοιο σημείο που ο φιλόσοφος Τζώρτζ Στάινερ να πει ότι αποτέλεσε μια έκπληξη της Ιστορίας το γεγονός πως η εξόντωση των Εβραίων έγινε από Γερμανούς, ενώ το φυσιολογικό θα ήταν να γίνει από Γάλλους. Αυτός ο γαλλικός παραδοσιακός αντισημιτισμός ενισχύθηκε και από την άφιξη εκατομμυρίων μεταναστών από χώρες που έχουν τον αντισημιτισμό επίσημη κρατική ιδεολογία. Έτσι δημιουργήθηκε ένα εκρηκτικό μίγμα που το βλέπουμε να αναφλέγεται μετά την 7η Οκτωβρίου.

Συγχρόνως οι μετανάστες των γαλλικών προαστίων-γκέτο αποτελούν ένα σημαντικό πολιτικό μέγεθος που σχεδόν όλα τα κόμματα δεν μπορούν και δε θέλουν να αγνοήσουν. Να υπενθυμίσω ότι ο πρόεδρος Μακρόν δεν παρέστη στη μεγάλη πορεία στήριξης του Ισραήλ που έγινε μετά τα γεγονότα της 7ης Οκτωβρίου. Μια απουσία που καταγράφηκε και αξιολογήθηκε αναλόγως.

Σήμερα μπορούμε άφοβα να πούμε ότι ένα κομμάτι του Λαϊκού Μετώπου έχει αγκαλιάσει τον ισλαμοφασισμό. Δηλαδή εκείνη την ιδεολογία που δε θέλει να συγκατοικήσει, αλλά να επιβληθεί, να κυριαρχήσει. Κάτι που ήδη γίνεται στα ισλαμικά γκέτο του Παρισιού και της Μασσαλίας. Εκεί η εξουσία του γαλλικού κράτους τελεί υπό την αίρεση οι τοπικοί φύλαρχοι να επιτρέψουν την άσκησή της.

Η μεταστροφή της Μαρίν Λεπέν σε σχέση με τους Εβραίους είναι ανυπόκριτη; Ή μήπως είναι ευκαιριακή, με όλα τα χαρακτηριστικά του καιροσκοπισμού; Αυτό μένει να φανεί. Πάντως, μεταξύ Μελανσόν και Λεπέν ένα σημαντικό μέρος της γαλλικής εβραϊκής κοινότητας επιλέγει τη Λεπέν. Ο ένας είναι καραμπινάτος αντισημίτης, φίλος της Χαμάς και δεν το κρύβει, η άλλη μπορεί όντως να μην υποκρίνεται. Δυστυχώς, στο παιχνίδι της εξουσίας που θα παιχτεί την επόμενη Κυριακή στη Γαλλία, οι Γάλλοι Ισραηλίτες θα βρεθούν μπροστά σε αυτό το δίλημμα. Τα δύο άκρα ανέκαθεν διακρινόταν για τον αντισημιτισμό τους και η επιλογή θα είναι ποιο θα είναι το μικρότερο κακό. Η βεβαιότητα απέναντι στην ενδεχομενικότητα.

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που κάποιες εβραϊκές οικογένειες αρχίζουν, σιγά-σιγά, να εγκαταλείπουν τη Γαλλία.