Να σας πω την πικρή αλήθεια μου, η τελετή έναρξης που μου άρεσε περισσότερο ήταν του Λονδίνου. Ναι, ξεπέρασα μόλις σε οκτώ χρόνια το δέος της Αθήνας. Εξ όσων διαβάζω κάποιοι χρειάζονται πολύ περισσότερο χρόνο.

Για τα δικά μου, καλλιτεχνικά απαίδευτα, μάτια, η τελετή της Αθήνας εξέπεμπε μία εσωτερική ενέργεια, με ποίηση και συμβολισμούς. Δεν είχε ούτε μια στάλα χιούμορ. Του Λονδίνου ήταν χαρούμενη και ποπ. Την παρακολουθούσες πιο ευχάριστα, χωρίς εξηγήσεις. Είχα παρακολουθήσει από κοντά και την τελετή στο Σίδνεϊ. Δεν μου έμεινε τίποτα πέρα από την Κάιλι Μινόγκ και κάτι χαριτωμένα με τους ιθαγενείς της Αυστραλίας. Υπάρχουν και κάποιοι που θεωρούν καλύτερη την τελετή της Μόσχας ή συγκρατούν τη λήξη των Αγώνων του 1980 με το αρκουδάκι, τον Μίσα, να δακρύζει χάρη στο σοβιετικού τύπου εύρημα που ήθελε τους θεατές να συμμετέχουν στο δρώμενο.

Σε κάθε τελετή, λοιπόν, βλέπεις αυτό που αντιπροσωπεύει τους οικοδεσπότες. Εκείνο που τους κάνει υπερήφανους ή τους καθιστά ξεχωριστούς σε σχέση με τους υπόλοιπους. Εμείς, ας πούμε, δείξαμε αρχαιοελληνικό κάλλος, προσθέτοντας μια πρέζα από Βυζάντιο με νότες από ρεμπέτικο μπουζούκι. Μέχρι εκεί. Ουσιαστικά δείξαμε αυτό που πουλάμε και στους τουρίστες. Τι άλλο να παρουσίαζε ο Παπαϊωάννου; Κάτι από τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία; Ακόμα και αν έβρισκε κάτι συλλογικά αποδεκτό, θα είχε δυσκολία στην καλλιτεχνική του απόδοση. Στο Λονδίνο δημιούργησαν σκηνικό νοσοκομείου ώστε να αναφερθούν στο Εθνικό Σύστημα Υγείας για το οποίο υπερηφανεύονται. Εμείς το 2004 δεν διαθέταμε κάτι αντίστοιχο. Ούτε και τώρα.

Οι Γάλλοι μας έδειξαν τον κόσμο τους όπως είναι. Εντάξει, δεν λυπήθηκαν τους μουσουλμάνους, στους δέκτες ανά τον πλανήτη, με τις σοκαριστικές, για αυτούς, εικόνες του queer πάρτι, αλλά, από την άλλη, για ποιο λόγο να διηγηθείς τη δική σου ιστορία με μισόλογα και υπονοούμενα; Για αυτό και ο γαλλικός Τύπος υποδέχθηκε με ενθουσιασμό το περιεχόμενο της τελετής. Η, χαμηλής έντασης, κριτική αφορούσε θέματα συγχρονισμού, όχι συμβολισμού. Οι Γάλλοι ήταν ειλικρινείς απέναντι στον εαυτό τους. Αν το αποτέλεσμα μας αρέσει ή όχι, είναι δικό μας πρόβλημα, όχι δικό τους. Ναι, σίγουρα ήταν ένα σόου με σουρεαλισμό και ασέβεια. Αλλά αυτή δεν είναι η κυρίαρχη τάση των καιρών μας; Η αμφισβήτηση ή και ο χλευασμός στερεοτύπων που στέκουν εδώ και αιώνες. Αν δυσφορείς με την εποχή, είναι λογικό να μη σου αρέσει, ως σύνολο, η τελετή. Ομως ακόμα και αν σε έκανε να αισθανθείς άβολα, είδες Δαλιανίδη και Μάρθα Καραγιάννη και σε ενόχλησε η αισθητική gay pride, η τελετή σου θύμισε ότι ζεις πλέον σε έναν κόσμο στον οποίο πρέπει να χωρέσουν όλοι.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News