Οι ακατανόητοι κυβερνητικοί χειρισμοί κι οι ενδογενείς παραταξιακές φοβίες της Νέας Δημοκρατίας, επιτρέπουν στην κοινή γνώμη να διαγιγνώσκει τον αυτοεγκλωβισμό του Μαξίμου. Αδικαιολόγητος σε κάθε περίπτωση. Μια ποθητή και πιο ριζοσπαστική μεταρρυθμιστική κυβερνητική προσπάθεια θα εγκλώβιζε σίγουρα τον αντίπαλο της στο ασφυκτικό περιβάλλον της γραφικότητας.

Τα πράγματα εξελίχθηκαν ανέλπιστα διαφορετικά και προβληματικά. Έτσι, άρπαξε την ευκαιρία ο Στ. Κασσελάκης να αυτοανακηρυχθεί σε βασικό αντίπαλο του Κ. Μητσοτάκη. Δεν έχει κανένα πρόβλημα ο Πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ να περπατήσει στο τεντωμένο σκοινί της πολιτικής φαιδρότητας πάνω από το κενό. Και διατεθειμένος να μετέλθει όλων των μέσων, χωρίς καμία συστολή. Σαν να μην τον αγγίζει η γελοιότητα…

Δεν έχει υπάρξει άλλωστε ιστορικά πολιτικός, ο οποίος να επιδεικνύει την ξιπασιά του, ανοίγοντας το πρόσφατα αποκτηθέν αξίας 1.800.000 ευρώ διαμέρισμα του, για να ισοφαρίσει με τον υποτιθέμενο «εκδημοκρατισμό» του ατομικού του πλούτου το αδιευκρίνιστο περιουσιολόγιο του. Θέλει να φανεί προσηνής και καταδεκτικός προς το πόπολο, που το αντιμετωπίζει σαν απολίτικο πολτό με αντισυστημικό προσανατολισμό. 

Γενικώς, ο Κασσελάκης πολιτεύεται με την τακτική «γιούργια στον ταμπλά με τα κουλούρια» κι όλες τις δυνατές παραλλαγές που είναι πρόθυμος να δοκιμάσει. Αρκεί να κρατιέται πάνω στον αφρό της επικαιρότητας. Χρησιμοποιεί με επάρκεια τα διαθέσιμα μέσα επικοινωνίας. Δεν λέει τίποτε δικό του, διότι δεν έχει κάτι να πει. Έχει αποστηθίσει λέξεις και φράσεις, τις οποίες αραδιάζει ξεκάρφωτα. Μ’ έναν τρόπο πρέπει να δικαιολογήσει ότι…μαθαίνει γρήγορα!

Όμως, ο Κασσελάκης εκμεταλλεύεται τις κυβερνητικές αδυναμίες και παίρνει θάρρος. Για την ακρίβεια εκπέμπει θράσος. Για να μην παρεξηγηθώ θα έλεγα «πολιτικό» θράσος, αν και τα όρια από το σκέτο είναι δυσδιάκριτα. Τελευταίο εφεύρημα, η δήλωση του στο «TikΤοκ», ότι θα κάνει την ανατροπή με νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις Ευρωεκλογές. Συμφωνεί κι ο σκύλος του…

Κι εδώ, ερχόμαστε στο πρόβλημα του Μαξίμου και της Κυβέρνησης. Για λόγους μη κατανοητούς το σχήμα που διοικεί την Ελλάδα για δεύτερη τετραετία μπήκε στο «γήπεδο» της καθημερινότητας με τον πολιτικό ούριο άνεμο του 41% και μπροστά σε απόσταση 20 μονάδων από το κόμμα της Αξ. Αντιπολίτευσης. 

Ιστορικό ρεκόρ κι αντιστοίχως λαϊκή επιβράβευση, επιβεβαίωση αλλά και προσδοκίες στα ουράνια. Δυστυχώς, τα δεδομένα δεν μεταφράστηκαν σε όσα περίμενε το κοινό. Δεν ξέρουμε τι ακριβώς περίμενε το κοινό. Οι δημοσιολογούντες υποθέτουν ανάλογα με τις απόψεις τους και (γιατί όχι;) με τα γούστα τους. 

Στο σημείωμα, επιλέγουμε την εκδοχή μιας επιθετικής μεταρρυθμιστικής πολιτικής την οποία αναμέναμε σαν «πιλότο» της νέας τετραετίας. Η απογοήτευση για τις επιδόσεις Μαξίμου και Κυβέρνησης ήρθε αμέσως, με το πρώτο «σφύριγμα». Προς τον χειμώνα του 2024 είχε αποκατασταθεί μια κάποια ισορροπία, αλλά η δυναμική του 41% έμενε ανεκμετάλλευτη. Λυπηρό! Ακολούθησε ο ακατανόητος φόβος στον χειρισμό του δυστυχήματος των Τεμπών και μια ανεξήγητη παράδοση άνευ όρων. Η Κυβέρνηση αφέθηκε στις λέξεις που λάνσαρε η καταγγέλουσα Ενωμένη Αντιπολίτευση. 

Πέραν από τη μοιραία για τον Κ. Μητσοτάκη φοβία του, δεν μπορούν να αγνοηθούν κι η στρατηγική του. Ανοίχτηκε, ενδεχομένως, πολύ προς τον χώρο του Κέντρου κι απομακρύνθηκε από τις όχθες της παράταξης του. Η Νέα Δημοκρατία κατα βάση ένα Λαϊκό κόμμα της παραδοσιακής Δεξιάς, επιζητεί το «κανάκεμα» της στο πλαίσιο του πελατειακού πολιτικού συστήματος. Ο Πρωθυπουργός υποτίμησε τους ενδογενείς κινδύνους από το αίσθημα εγκατάλειψης που νιώθουν οι Δεξιοί ψηφοφόροι.

Δεν ξέρουμε αν θα «πληρώσει» εκλογικά, και ποιος θα είναι ο «λογαριασμός». 

Ένα είναι βέβαιο. Δεν θα είχε να απολογηθεί σε κανέναν, εάν είχε επιλέξει το τραχύ μονοπάτι των μεταρρυθμίσεων. Εάν πάλι δεν έχει εμπιστοσύνη στα μέλη της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του για τα «δύσκολα» εγχειρήματα, θα μπορούσε να αναζητήσει πρόσωπα εγνωσμένης αξίας και κοινωνικής αποδοχής τα οποία, δυστυχώς, εμπίπτουν στην κατηγορία του «ηλικιακού ρατσισμού». Αυτά τα εκτός πολιτικής πρόσωπο, διατηρούν ακόμη τη θέληση, το «τσαγανό» και το θάρρος να επωμιστούν αλλαγές για να τους γράψει η Ιστορία στο χρυσό της Βιβλίο! Να μη φανώ άδικος, υπάρχουν υπουργοί που θα προσέφεραν τον εαυτό τους στις δύσκολες μεταρρυθμίσεις που θα ανέβαζαν την Ελλάδα στους δείκτες αξιολόγησης.

Στην προμετωπίδα θα γραφτεί πρώτος ο Πρωθυπουργός, μόλις κηρύξει την έναρξη της προσπάθειας. Ποτέ δεν είναι αργά!

Άλλωστε, μετά τις Ευρωεκλογές, τα τρία χρόνια είναι χρόνος τεράστιος.

Αρκεί να πάρει την απόφαση ο Κυριάκος Μητσοτάκης.