Του Μανόλη Καψή

Λίγα 24ωρα μετά τις ευρωεκλογές, στη μεν Νέα Δημοκρατία συζητούν αν θα πάνε ή όχι πιο δεξιά, ώστε να επαναπατρίσουν όσους ψήφισαν Βελόπουλο, Λατινοπούλου και Νίκη ή δεν πήγαν να ψηφίσουν καν, θυμωμένοι με τα υπερ-προοδευτικά ανοίγματα του Μητσοτάκη, στο δε χώρο της αριστερής αντιπολίτευσης, αφού δεν κατάφεραν να καρπωθούν τις απώλειες της κυβερνητικής παράταξης, συζητούν αν θα συγκροτηθεί επιτέλους η μεγάλη κεντροαριστερά, που θα διώξει τον Μητσοτάκη από πρωθυπουργό. 

Τι είναι όμως η μεγάλη κεντροαριστερά;

Είναι σίγουρα ένας τρόπος, ένας κομψός τρόπος να αμφισβητήσεις τον αρχηγό σου. Γιατί φυσικά η μεγάλη κεντροαριστερά θα απαιτήσει και νέο αρχηγό, έναν αρχηγό κοινής αποδοχής, μια προσωπικότητα που θα είναι και ο υποψήφιος πρωθυπουργός. Και αυτός δεν μπορεί να είναι ούτε ο Νίκος Ανδρουλάκης, ούτε ο Στέφανος Κασσελάκης (αν και αυτός δήλωσε ήδη υποψήφιος, σιγά μην δεν το έκανε). Αφού οι νυν ηγεσίες δεν κατάφεραν να δημιουργήσουν αξιόπιστο εναλλακτικό πόλο στον Μητσοτάκη, το κρίμα στο λαιμό τους. Έξω λοιπόν οι νυν ηγεσίες, να κάνουν τόπο στον καινούργιο.

Τώρα φυσικά είναι ένα θέμα, ίσως και δυο, ποιος μπορεί να είναι αυτός ο υποψήφιος πρωθυπουργός που θα ενώσει και θα πείσει και θα μπορεί να κυβερνήσει, αλλά υποθέτω θα βρεθεί στην πορεία. Άλλωστε το μόνο που δεν λείπει στην Ελλάδα είναι οι υποψήφιοι πρωθυπουργοί. Υπάρχει υπερπαραγωγή. 

Ενδεχομένως ορισμένοι μάλιστα να ονειρεύονται και την ανάκληση εκ της αποστρατείας ορισμένων πρώην, που θα έχουν έτσι την ευκαιρία να ολοκληρώσουν την προσφορά τους στο έθνος – και να κάνουν rebranding – αλλά δεν είμαι καθόλου βέβαιος αν το σενάριο αυτό προκαλεί ενθουσιασμό στους υπολοίπους.

Είναι επίσης μια πολιτική ταυτότητα. Ο οπαδός της μεγάλης κεντροαριστεράς είναι οπαδός της συνεργασίας, της ενότητας, των συγκλίσεων και των προοδευτικών προγραμμάτων, σε έναν πολιτικό χώρο που η ενότητα έχει σχεδόν ιερή διάσταση. Είναι επίσης μοντέρνος αριστερός, της κυβερνώσας αριστεράς, και ας είναι κληρονόμος των Λαϊκών Μετώπων του μεσοπολέμου. Δεν είναι ο κλασσικός αριστερός, ο οχυρωμένος πίσω από την καθαρότητα της ιδεολογίας του, που αρνείται να κάνει συμβιβασμούς και τελικά ακυρώνεται πολιτικά.

Είναι επίσης ένα σχέδιο – άσχετα αν έχει οποιαδήποτε ελπίδα να γίνει πραγματικότητα – που επιτρέπει σε ορισμένους “μπιζιμπόντιδες” της πολιτικής να αποκτήσουν ρόλο. Ρόλο και στασίδι στο στούντιο. Να βγαίνουν στα κανάλια και να λένε για το πώς θα γίνει το σχήμα της κεντροαριστεράς, να φτιάχνουν λίστες με υποψήφιους βουλευτές, να γράφουν άρθρα και να περιγράφουν τον ιδανικό αρχηγό (και φυσικά να τοποθετούν τον εαυτό τους δίπλα του, εννοείται). 

Φυσικά η μεγάλη κεντροαριστερά έχει και αυτή τα προβληματάκια της. Να για παράδειγμα, εκτός από το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ ποιοι άλλοι θα συνδράμουν το εγχείρημα; Ο Κασσελάκης ούτε θέλει να ακούσει για συνεργασία με τη Νέα Αριστερά της Αχτσιόγλου και του Τσακαλώτου, αλλά είναι αυτός λόγος αποκλεισμού; Επειδή δεν του αρέσουν του Κασσελάκη, που θέλει τις έδρες τους; Αν υποθέσουμε φυσικά ότι τα στελέχη του παλαιού ΣΥΡΙΖΑ έχουν το οποιοδήποτε ενδιαφέρον να συμπράξουν εννοείται. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου παίζει; Ανήκει στην αριστερά ή στην κεντροαριστερά; Η στη δεξιά; Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Και ο Βαρουφάκης; Τι γίνεται με τον Βαρουφάκη; Δύσκολη απάντηση.

Αλλά πριν φθάσουμε εκεί και η συνεργασία του ΠΑΣΟΚ με τον ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη έχει κάποιες δυσκολιούλες, να τις ομολογήσουμε.

Πώς ακριβώς θα συνεργαστούν αυτοί που ήθελαν να βάλουν φυλακή τους πασόκους, για να κερδίσουν τις εκλογές, με αυτούς που λίγο έλειψε να βρεθούν στο εδώλιο του κατηγορουμένου; Σημειώστε δε ότι οι πιο ένθερμοι οπαδοί του σχεδίου της μεγάλης κεντροαριστεράς, είναι οι πρώην πασόκοι που έφυγαν από το κόμμα τους για τον ΣΥΡΙΖΑ – ώστε να συνεχίσουν από μεγάλο μαγαζί την καριέρα τους – προκαλώντας ένα βαθύ ψυχικό χάσμα με τους πρώην συντρόφους τους. Που όχι να συνεργαστούν δεν θέλουν, ούτε να τους δουν στα μάτια τους.

Υπάρχουν βέβαια και οι άλλοι που έφυγαν διαφωνώντας με την υπογραφή των μνημονίων, διότι ποτέ δεν κατάλαβαν γιατί χρεοκόπησε η χώρα. Και πίστευαν και εκείνοι, όπως και οι οπαδοί του κ. Τσίπρα (ίσως και ο ίδιος ο κ. Τσίπρας αλλά όρκο δεν παίρνω), ότι υπάρχει και άλλη λύση, εκτός της Ευρώπης. Πώς θα συνεργαστούν αυτοί, με εκείνους που έμειναν στο ΠΑΣΟΚ και σήκωσαν το βάρος της διάσωσης της χώρας; Αναλαμβάνοντας και το κόστος φυσικά.

Ακόμα πιο σημαντικό, τι είδους κυβερνητικό πρόγραμμα θα εκπονήσουν αλήθεια; Ποια θα είναι η πρόταση που θα καταθέσουν; Τι θα προτείνουν για την οικονομία, για το μεταναστευτικό ή για τη μεταρρύθμιση του δημόσιου τομέα; Εχει κανείς εμπιστοσύνη ότι ο μίνιμουμ κοινός τόπος που θα βρεθεί, αν βρεθεί, θα συνιστά σοβαρή και αξιόπιστη πρόταση εξουσίας; 

Υ.Γ. Και ένα τελευταίο. Η πρόταση για συνεργασία, αν ποτέ περπατήσει – που πολύ αμφιβάλω – θα επιτρέψει ή θα ενισχύσει τις πιθανότητες να επιστρέψει στην εξουσία ο (πάντα) τοξικός ΣΥΡΙΖΑ του κ. Κασσελάκη. Η προοπτική θα αναβιώσει το αντί ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο που τώρα είναι εν υπνώσει. Υποθέτω δεν θα μπορούσε να ονειρευτεί καλύτερο δώρο ο κ. Μητσοτάκης.