«Όταν μεγαλώσεις, θα ακούσεις την ιστορία για τη ”συζήτηση στον καναπέ”. Ήδη μιλούν για αυτό στη Βραζιλία, αλλά οι περισσότεροι το καταλαβαίνουν λάθος. Λένε ότι ήμασταν φτωχοί, ότι δεν είχαμε φαγητό στο τραπέζι αλλά δεν είναι αλήθεια. Δεν ξέρουν τη μαμά μας, με καταλαβαίνεις; Εκείνη λέει πάντα στους γύρω της ότι ”είμαι πολύ γυναίκα για να αφήσω τα παιδιά μου χωρίς φαγητό στο σπίτι”.

Αυτό που είναι αλήθεια ωστόσο είναι ότι είδα τον μπαμπά να κλαίει εκείνη τη μέρα. Ως 10 χρονών παιδί νομίζω πως ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που κατάλαβα ότι η κατάσταση ήταν δύσκολη. Στο τραπέζι μας είχαμε πάντα αρκετά, αλλά όχι αρκετά για αυτά που θέλαμε. Καταλαβαίνεις τη διαφορά; Πάντα τη βγάζαμε με τα ελάχιστα. Ο μπαμπάς λέει ότι κάθισα στον καναπέ και του είπα” Μην ανησυχείς. Θα γίνω ποδοσφαιριστής και θα μας βγάλω από αυτή την κατάσταση”.

Πριν από εκείνη τη μέρα ήμουν απλώς ένα παιδί και το ποδόσφαιρο ήταν απλώς ένα παιχνίδι. Μετά από εκείνη τη μέρα, το ποδόσφαιρο έγινε ο δρόμος για μια καλύτερη ζωή» έγραψε μετά το γκολ του στο «Γουέμπλεϊ» σε ένα προσωπικό γράμμα προς τον μικρό του αδερφό. Και μέσα από μερικές γραμμές ξετυλίγεται ολόκληρη η παιδική του ηλικία.

Πολύ σύντομα ο χορός στο σκληρό τσιμέντο της γειτονιάς έδωσε τη θέση του σε ασκήσεις τακτικής στην ακαδημία της Παλμέιρας, η οποία του έδωσε το εισιτήριο που του επιζητούσε. Από την πρώτη στιγμή άλλωστε ο Βραζιλιάνος ήταν πολύ καλός για να αγωνίζεται απέναντι σε συνομηλίκους. Η απότομη ακμή και τα σωματικά του προσόντα συντελούσαν μια ασπίδα που προστάτευαν τις λεπτεπίλεπτες κινήσεις του σε κλειστούς χώρους, ενώ η ταχύτητα άφηνε εμβρόντητους τους αντιπάλους.

bwin – Παρακολούθησε αγώνες των σημαντικότερων διοργανώσεων από τον υπολογιστή ή το κινητό σου σε live streaming*!

Εκείνο ωστόσο για το οποίο ξεχώριζε περισσότερο από μικρός ήταν τα τελειώματα και η δύναμη στα πόδια. «Περνούσες έναν παίκτη, έχανες την ευκαιρία και μετά έτρεχες ακόμα πιο σκληρά για να πιάσεις τη μπάλα πριν εκείνη κατηφορίσει στο δρόμο. Ήταν εξαντλητικό, αλλά οι κανόνες του δρόμου ήταν ξεκάθαροι. Το έχανες; Έτρεχες!» εξηγεί ο ίδιος για το πρώτο μάθημα γύρω από το τελειώματα, κάτι που δεν θα βίωνε ποτέ σε ένα ακαδημαϊκό πέπλο.

Πολύ σύντομα ο 10χρονος Έντρικ έγινε ο 15χρονος που έπαιζε με αντιπάλους άνω των 21 ετών. Κι αφού ούτε εκείνοι μπορούσαν να τον συγκρατήσουν, οι κλεφτές ματιές από την Ευρώπη ξεπρόβαλλαν από τις σκιές ως φιγούρες καλοντυμένες που ταξίδεψαν στη Βραζιλία με χαρτοφύλακες, συμβόλαια και πονηρά χαμόγελα.

Τσέλσι, Μπαρτσελόνα και Παρί Σεν Ζερμέν έσπευσαν με επίσημες προτάσεις να τον φέρουν στην Ευρώπη, με τους Λονδρέζους μάλιστα να τον ξεναγούν στην ακαδημία του «Κόμπαμ» και να φτάνουν μια ανάσα από την υπογραφή του. Όλα άλλαξαν ωστόσο απότομα όταν ένας συμπατριώτης του χτύπησε την πόρτα…